woensdag 24 juli 2013

part.2, Gelukkig zijn we verzekerd...

Donderdagochtend tien uur vertrek ik weer naar AVIS in Parijs, het voorstadje ligt westelijk van het centrum, voor mij precies aan de verkeerde kant van Parijs. De planning is om daar om drie uur aan te komen. Op de A6, voor Parijs file. Ik sta anderhalf uur stil. Hierdoor kom ik laat aan op de Périphérique. Ik moet dwars door Parijs heen en heb geen GPS en nog wel uit principe. Dat bij deze kan gaan varen!
De route, die ik thuis had uitgeprint, blijkt midden in het centrum, gedurende vier kilometer, hevige verkeershinder te hebben. Ze werken aan een reparatie of aanleg van de Tram- of Metrolijn. De hele  middenberm is één grote bouwput. 
‘Deze weg  vermijden!’ staat er op een bord. Ik weet geen andere weg. Zie ineens ook geen borden meer van het voorstadje. Ik twijfel en draai om en kom erachter dat ik toch goed zat. Aangezien hier alles éénrichtingverkeer is vlieg ik met het busje over een aantal stoepen, om toch weer terug op die weg te komen en sluit wederom aan in de file. Het is hectisch, aangezien er geen echte weg meer is maar meer een stofpad naast die bouwput, houdt niemand zich meer aan de verkeersregels en voegt iedereen maar kriskras in en uit. Wat een ellende want ik moet ook nog ergens zien te tanken.
Net voor ik bij AVIS ben zie ik gelukkig een tankstation. Deze werkt alleen op bankpasjes. Weer probleem, om onverklaarbare reden doet mijn Franse pasje niets, dus geen diesel.
Dan maar doorrijden naar AVIS, ik ben er in ieder geval aangekomen.
Ik vraag of ik de auto ook gewoon bij hen af kan tanken. Dat kan, maar dan wordt het drie euro per liter. Dat is te gek, dus weer op zoek naar een tankstation.
Het is half zes en ik rijd de file weer in. Zij zullen alvast Axa bellen om tijd te winnen, zodat die alvast een taxi kunnen bellen om mij naar de garage naar die verloren plek aan de oostkant van de stad te brengen.
Bij het tankstation is er weer ellende want ook hier doet mijn pas het niet. Omdat ik haast heb en zo even geen andere oplossing weet betaal ik dan maar contant van het geld dat ik voor de reparatie bij me heb. Zometeen heb ik daar dus te weinig geld. Ondertussen ben ik murw, eerst dit probleem oplossen de rest zie ik straks wel weer.

Een half uur later ben ik weer terug bij AVIS en heb aan alle voorwaarden voldaan. Axa heeft nog geen taxi geregeld, er blijken weer eens problemen te zijn met het vinden van een taxi, ze zullen over tien minuten terugbellen.
Na twintig minuten belt Axa en zegt dat ik de huurauto nog maar een dag moet lenen want het is te laat om nog naar de garage te gaan.
Nu raak ik toch echt in paniek, ik heb geen geld waar moet ik blijven? Ik bel zelf de garage en vraag smekend of ze op me willen wachten. Ze beloven tot acht uur open te blijven.
AVIS belt Axa dat er toch een taxi moet komen. Axa  twijfelt of we het gaan halen want er is overal file. Het toeval wil dat er juist vandaag ook nog staking is bij het openbaar vervoer, waardoor bijna alle taxis bezet zijn en al het verkeer in en om de stad nu helemaal plat ligt. Axa belooft terug te bellen en doet het niet.
AVIS belt nog drie keer want ook bij hen dringt de tijd, ze gaan sluiten om zeven uur. Dat is over tien minuten. Axa kan nog niets concreets beloven en de bedrijfsleider van AVIS is zo vriendelijk om toch nog even op kantoor te blijven en met mij te wachten op antwoord.
Half acht nog geen teken van Axa.
Ik bel weer naar de garage maar er wordt niet opgenomen. Weer paniek, straks sta ik daar met mijn taxi in the middle of nowhere en dan zijn ze er niet meer. Normaal gesproken ben ik redelijk stressbestendig maar ik trek het even niet meer, ik ben moe en op van de zenuwen. Ik heb niets bij me, geen spullen voor mijn lenzen, geen slaapspullen, niets te eten, niet genoeg geld voor een hotel en het begint al aardig koud te worden 's nachts. Ik heb nog niet eens een jas bij me. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen, bibberig zit ik te sniffen op mijn stoel.
Om tien voor acht arriveert de taxi. Ik spring haast een gat in de lucht. Nadat ik de mensen van AVIS heel hartelijk bedankt heb, vertrek ik dan eindelijk richting mijn auto.
En nu hebben we eindelijk eens wat geluk want vanwege het tijdsstip zijn er inmiddels minder files en de taxichauffeur is bereid om wat gas bij te geven. Volgens zijn routeplanner zullen we er over drie kwartier zijn. Ik probeer toch nog de garage te bellen, gelukkig, de man neemt nu wel op. Ik zeg dat ik in de taxi zit en lieg dat we er over 35 minuten zijn. De man zegt dat ik op moet schieten want hij heeft een afspraak.
In de buurt van de garage raakt ook deze taxi gps het spoor bijster. Ik vis nog een uitgeprint kaartje uit mijn tas. We zitten in de buurt, nog een rotonde en een dorp door en dan komen we op de weg van de garage. Al met al is de reis toch redelijk snel gegaan het is half negen als we aankomen.

Over tot betaling. Aangezien ik vijenveertig euro opgebruikt heb aan gasolie kom ik dat nu tekort. Ik tel al het kleingeld bij elkaar en kom best ver, maar ik mis toch twintig euro. Als afleiding vraag ik of ik het mag pinnen maar de man heeft het apparaat al opgeborgen. 
Ik trek mijn meest hulpeloze en betrouwbare gezicht en vraag hem of ik het geld dan op mag sturen. De man doet moeilijk.
Dan heb ik een idee. In de auto zit nog de drank die over was van het feestje van Henk. Ik betaal met vier kratten Heineken. Het kan me allemaal niks meer schelen als ik maar weg kan hier.
En dan hè hè, zit ik eindelijk in mijn auto maar zonder één cent op zak. Ik rijd richting rondweg, de opritten gaan alleen richting vliegveld en dat is precies de verkeerde kant op. Ik dwaal wat over het donkere platteland en kom uiteindelijk bij een goede oprit.
Ik bedenk me dat ik zonder geld dus ook niet over de tolweg kan en ik weet ook niet of ik het ga redden  met de dieselolie.
Als ik door de stad Melun kom zie ik een pinautomaat. Toch nog eens proberen. De Franse pas is nog steeds geblokkeerd, ik snap er niets van. Zonder veel hoop, probeer ik nog even een Nederlandse pas, die ik zelden gebruik en warempel ik kan pinnen. Ik slaag een zucht van verlichting en ga weer richting A6 de tolweg op.
De auto rijdt verder erg goed en om twee uur ‘s nachts ben ik thuis.... volledig uitgeput!  Als ik de volgende dag mijn moeder bel om het verhaal in geuren en kleuren te vertellen, antwoordt ze bezorgd: "Ga nu de volgende keer toch maar overdag rijden hoor." Ik wuif het weg. "Het is altijd een risico, maar ach, ik ben toch verzekerd." grap ik erachteraan.
Volgende week vrijdag is het weer zover en ga ik weer vol goede moed op weg naar Nederland voor een optreden, gelukkig zit ik dan weer alleen in de auto!

_______________________________________________________________________________


In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:

Ben je geïnteresseerd?  Via deze linken kun je het bestellen:
  Bol.com  
boek € 16,95

  Ebook  
  ebook: €4,99

 

uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten

Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…


Deel twee komt uit in september/ oktober 2014 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten