16 december
Ik open de voordeur en daar staat ze, buurvrouw Agnes.
71 jaar, keurig in de make up, sjieke lammycoat, hoed een tikje schuin op haar hoofd, lekker
luchtje.
“Coucou Lisbeth, On y va?” vraagt ze kokette.
“Wacht even, kom even binnen, ik moet je wat laten zien.”
We lopen naar de
tafel waar het aanbiedingenkrantje van de Carrefour ligt. “Ah,” zegt ze met een
gilletje, en haalt uit haar tas eenzelfde blaadje, met pen een grote cirkel om de advertentie.
We moeten lachen. “Mooi, dus
jij vindt het ook wel wat,” constateer ik goedgemutst.
Nou dat gaat een makkie worden, we weten dus al wat we gaan kopen. Nu hoeven we
niet helemaal naar de Fnac in Vichy zoals afgesproken maar kunnen we gewoon
naar Thiers, twintig minuutjes hier vandaan.
Vandaag is het namelijk een belangrijke dag, onze afspraak staat al een week.
Wij gaan vandaag een computer voor haar kopen en het geluk is aan onze kant,
want eergisteren kwam deze fantastische advertentie van een super HP laptop in
de bus vallen.
“Ok, on y va!” Ik pak snel mijn jas en daar gaan we dan, met haar auto.
Ik heb me er helemaal op ingesteld, vandaag ben ik volledig ten dienste van
haar. Nou als dat nog geen staaltje van goed sociaal gedrag is dan weet ik het niet
meer, denk ik om mijn ego op te poetsen en mezelf moed in te
spreken.
Agnes en haar man wonen zo’n 500 meter bij ons vandaag in een keurig gestreken
huis en tuintje. Het is een echtpaar op leeftijd, ik mag ze erg graag maar ik
zie ze haast nooit omdat zij zich niet willen opdringen, zoals ze zeggen, en ik
te druk ben met mijn eigen leven.
Nu beginnen ze inmiddels met hun gezondheid te kwakkelen en alleen hierom al
vind ik dat je, zeker als je op zo’n geïsoleerde plek woont als wij, blijk moet geven van enige belangstelling en
burenhulp.
Maar ja een bezoekje aan hen kost tijd. Agnes
is erg gestructureerd zodat even ‘langs’ gaan eigenlijk niet mogelijk is, een
bezoekje wordt gelijk een heel gedoe, Henk moet dan ook altijd weer meekomen. Het
voelt erg als opzitten en pootjes geven, dus zonder een echte reden om te gaan,
stel ik mijn bezoek steeds uit, ondanks mijn principes en het feit dat ik ze
graag mag.
Toch voel ik me daar best wel schuldig over, zeker omdat ik weet dat er zo weinig gebeurt in hun leven en ze het zo ontzettend
leuk vinden als wij komen.
Daarom ben ik blij dat ik nu eens iets concreets voor haar kan doen, nu eens niet dat opgeprikte gedoe maar gewoon
aardigheid als vrouwen onder elkaar.
Maar m’n geduld wordt al direct op de proef gesteld; met een vaartje van zo’n
40 kilometer per uur tuffen wij gemoedelijk over de route nationale. Kachel op
tien, ik stik zowat van de traagheid en de hitte. In mijn buitenspiegel zie ik achter ons een enorme staart aan auto's.
Phoe, blij dat we niet helemaal naar Vichy gaan. Even doorbijten deze middag en
dan zit het eerste traject van mijn burenhulp er al op.
Nu is de aanschaf van een nieuwe computer natuurlijk altijd wel opwindend maar in dit
geval is het veel meer dan dat, het is vreselijk spannend.
Wij gaan namelijk een helse machine kopen en Agnes is zich hierop al geruime tijd aan het voorbereiden.
Ze is zuinig, control freak, houdt van
zekerheid en wil waar voor haar geld. Tja, en dan zit je met computers in een
lastig parket want er zijn zoveel soorten, maten en mogelijkheden en natuurlijk heeft iedereen
er ook nog een mening over. Verschillende mensen hebben haar al advies gegeven. Maar nu, na anderhalf jaar twijfelen, heeft ze uiteindelijk besloten dat ze mijn aanbod om haar te helpen aanneemt.
Ik ben de deskundige, de verantwoordelijkheid voor de aankoop komt op mijn
schouders.
Achteloos aangeboden omdat ik het zo leuk voor haar zou vinden als ze wat meer
verbonden zou zijn met de wereld. En omdat ze hier in de buurt ook geen computercursus
kon vinden heb ik ook nog aangeboden om haar wat van de basisbeginselen te leren.
In de winkel blijkt dat het exemplaar dat we hebben uitgezocht al uitverkocht is.
Als het nu voor mezelf zou zijn dan was de keuze voor een andere computer
simpel; de goedkoopste met de meeste mogelijkheden maar Agnes overweegt elk
aanbod. Omdat ze echt niets van computers weet, stelt ze vragen die er niet toe
doen en zaait hiermee verwarring. Computertaal is gewoonlijk al gecompliceerd en dan moet ik dit ook nog eens in het Frans zien uit te leggen aan iemand die er werkelijk geen snars van begrijpt maar die, eenmaal hier, toch een soort controle wil houden over wat ze koopt.
We halen er een verkoper bij en uiteindelijk
komen we naar buiten met een exemplaar waar ik niet voor gekozen zou hebben. Maar
hij is wel mooi.
Opgetogen dat de kogel door de kerk is gaan we naar huis. Agnes moet internet
nog aanvragen dus tot die tijd blijft de computer bij mij, dan kan ik alles
alvast installeren en voor haar gebruiksklaar maken.
“Ja,” zegt ze resoluut, “ik ben blij dat je me wilt helpen met de computer. Als
ik nu straks les krijg wil ik je er wel voor betalen hoor, je hoeft dat niet
voor niets te doen maar ik wil twee keer per week een uur les!
Ik voel een licht beklemmend gevoel opkomen. Waar ben ik aan begonnen?
_______________________________________________________________________________
In 2007 ben ik
samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse
platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:
Ben je geïnteresseerd? Via deze linken kun je het bestellen:
Bol.com boek € 16,95
Ebook ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in
Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en
levenskunst op te zetten.
Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve
hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk
delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun
enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en
belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf,
dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er
in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle
gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…
Deel twee komt uit in september/ oktober 2014
Er
stopt een auto voor de deur. Henk, die bij het raam zit, trekt een lange nek om
langs ons huis naar beneden te kunnen kijken of het bezoek voor ons is. “Oh
shit, les gendarmes,” zegt hij met een diepe zucht.
Het is zondagochtend tien uur, we zijn net uit bed en zitten gezellig samen in
ons huiskloffie koffie te drinken, de
krant te lezen en rustig de dag op te starten. Maar onze rust wordt nu dus ernstig bedreigd. Ik
spring op om me te verstoppen in de badkamer.
Henk is inmiddels naar beneden gelopen en heeft open gedaan. Ik hoor vrolijke stemmen
en gelach. Tja, daar sta ik dan in de badkamer met m’n koffie, wat moet ik nu
doen? Stilletjes sluip ik naar de overloop om boven aan de trap te luisteren
wat er gaat gebeuren.
“Café?” hoor ik Henk vragen.
Ja hoor, dit wordt een echte visite, die zijn voorlopig nog niet weg.
Ik sta in dubio over wat ik moet doen, ik kan me moeilijk hier de hele tijd ‘stil’
houden boven aan de trap en daarbij weet ik dat Henk al helemaal niet graag zo
vroeg in de ochtend al onder de mensen is. Er zit niets anders op, ik kan dit
niet aan hem alleen overlaten, ik zal ook naar beneden moeten.
“Bonjour,” zeg ik enigszins lachend als ik even later ook de kamer binnenstap. “Ah,
elle est là aussi!” Een grote gendarme, volledig in politiepak met pistolen en
alles erop en eraan, staat op om mij hartelijk te begroeten. “Comment tu vas Lisbethu, nous sommes pas
venus trop tôt?” voegt hij er grijnzend aan toe. Ja, hij weet het wel de smiecht.
“ Non, pas du tout Pierre” reageer
ik spontaan en ik meen het inmiddels nog ook. Nu ik mezelf eenmaal weer in de ‘sociale
stand’ gezet heb, ben ik werkelijk blij om hem te zien.
Pierre is een oude klant uit ons Café des Arts. Vier jaar lang organiseerden
wij twee maal per maand een jamsessie en Pierre was als bassist altijd aanwezig,
samen met zijn zoon die drumde. We wisten dat hij gendarme was maar daar merkten
we niets van. Hij dronk gezellig een biertje en was vooral een zeer vrolijke en
positieve muzikant waar je mee kon lachen. Ons café was voor heel veel mensen
uit de regio een gezellige ontmoetingsplek en alle amateurmuzikanten die
normaal gesproken alleen maar op hun ‘zolderkamertje’ konden oefenen, boden wij een podium en de
mogelijkheid om samen te spelen. Toen we na vier jaar gingen sluiten waren er
veel mensen teleurgesteld. Sommigen komen nog wel eens bij ons thuis op bezoek,
waaronder Pierre dus.
“Pierre, het is alweer een tijdje geleden dat we je gezien hebben, hoe is het?”
vraag ik lachend terwijl ik schuin naar zijn collega’s kijk.
“Nou met mij gaat het bijzonder goed” antwoordt Pierre ondeugend, ook met een
schuin oog naar zijn metgezellen. “Dit zijn mijn nieuwe collega’s, ik werk ze
in.” Weer een enorme grijns op zijn gezicht.
Zijn collega’s zijn twee mooie jonge meiden, keurig opgemaakte poppensmoeltjes,
zo op het oog beiden nog geen twintig
maar wel al full dressed in politiepak met pistolen en wapenstokken.
Pierre is duidelijk content met zijn pupillen, “ja, we zijn al een week lang
samen op pad,” hahaha, “ik moet haast op gaan passen dat ik mijn vrouw niet met
hun naam aanspreek,” grapt Pierre lustig voort.
De meisjes lachen lief en we stellen ons aan elkaar voor. Ze willen graag een
kopje thee.
Henk is blij dat ik nu ook beneden ben want nu kan hij het praten aan mij
overlaten, hij gaat in de weer met koffie en de kopjes thee. We hebben het even
over de inbraken die hier de laatste tijd plaatsvinden. Pierre beaamt dat het aantal
is toegenomen maar dat de politie druk aan het speuren is.
Mijn boek ligt op tafel, dus vol trots show ik het aan onze gasten. Pierre
bekijkt het aandachtig. “Jammer dat ik het niet kan lezen,” zegt hij spijtig. Op de achterkant staat mijn foto, “pas mal”
zegt hij goedkeurend. “Ja die foto is duidelijk niet ’s ochtends gemaakt,” zeg ik met lichte zelfspot. Pierre lacht bevestigend.
Zo flauw en al zo veel lol op de vroege ochtend en nog wel met de politie.
Maar het is Pierre, die man is zo
innemend en positief daar wordt je vrolijk van. Je vergeet gewoon dat
hij politieagent is. Hij is echt nog het type ‘oom agent’, redelijk en menselijk.
Henk komt erbij zitten en al snel komt het gesprek natuurlijk op muziek. Henk
heeft een basgitaar te koop en vraagt of Pierre toevallig geen interesse heeft.
Samen lopen ze naar boven, naar de muziekkamer.
Ik blijf achter met de politiemeisjes. Ik vraag of ze uit deze regio komen en of ze
het naar hun zin hebben hier in Thiers waar ze op de Gendarmerie wonen.
Het blijkt tegen te vallen. Dat is niet geheel verwonderlijk want dit stadje is
weliswaar heel mooi pittoresk maar redelijk verloederd. Er is veel werkeloosheid
en armoede, veel mensen hebben een harde uitstraling.
“U leest toch kaarten? ” vraagt ineens één van de twee, de mondigste. Ik beaam
het. Er valt een kleine stilte, het meisje kijkt wat onzeker van haar theekopje
naar haar handen. Het is duidelijk dat ze het niet durft te vragen. “Wil je dat
ik je de kaart lees?” vraag ik welwillend. Ze knikt timide met haar hoofd.
“Ok, dan pak ik mijn kaarten.”
Ze wil iets weten over de liefde. Sinds kort heeft ze hier een vriendje
maar het loopt niet zo lekker. Ze trekt kaarten. Als ik haar uitleg wat ik hierin zie, komen er spontaan waterlanders op. “Ja, zo is
het precies,” zegt ze sniffend. Het is aandoenlijk, nog zo’n jonge griet, ze blijkt net achttien,
ineens bij de politie, quasi volwassen groot politiepak aan, wonend in een
ander departement met heel ander soort mensen, vriendje bij de politie. Het
lukt me aardig om haar een hart onder de riem te steken en haar wat tips te
geven.
Als we de sessie beëindigen kan ze weer lachen.
Ik kan het niet maken om nu het andere meisje niet de kaart te lezen, ze zit op
het puntje van haar stoel. Ook bij haar gaat het over haar vriendje en alsof
het zo hoort komen ook bij haar de waterlanders. Haast hetzelfde verhaal.
Henk en Pierre zijn inmiddels weer beneden en omdat er in het kaartlezen
nogal wat tijd gaat zitten heeft Henk
zijn contrabas er maar weer bij gepakt en geeft nog even een basles aan Pierre.
Ineens overvalt mij de bizarheid van deze situatie. Buiten staat er een
politiebus vervaarlijk voor het huis geparkeerd, we hebben duidelijk politiebezoek, en wij zitten hier met drie van
die politiepakken rondom de tafel kaart te lezen en muziek te maken.
Als ik ook de tweede kaartlezing heb beëindigd wordt het voor Pierre tijd om
eens aan ‘de tijd’ te denken. Het is half twaalf.
“Oops, bijna midi, lacht hij vrolijk, “ allez
les filles we moeten terug, bijna etenstijd!”
“Jaha,”plaag ik, “jullie hebben het maar goed bij de politie, moesten jullie
eigenlijk geen boeven vangen?” Pierre lacht dit maar eens fijntjes weg.
Hartelijk nemen we afscheid.
“Basles en kaartlezen onder diensttijd, zo gek heb ik het nog nooit meegemaakt,”
zegt Henk lachend als hij de deur achter hen sluit.
“Inderdaad Henk, dit drietal hoort duidelijk niet bij de divisie ‘stoere’ boevenvangers
of bonnenstrooiers van de Gendarmerie. Ach ja, die zijn er hier in Frankrijk
wel genoeg. Nee, geef mij maar zulke agenten als Pierre, hij neemt gewoon nog
de tijd voor iets." "Dat kun je wel zeggen ja," beaamt Henk, nou ik gun het hem hoor, het is gewoon een ontzettend aardige man, die Pierre."
"Ja en in feite heeft hij toch ook een belangrijke functie binnen de
gendarmerie; hij onderhoudt de public relations.”
__________________________________________________________________
In 2007 ben ik
samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse
platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:
Ben je geïnteresseerd? Via deze linken kun je het bestellen:
Bol.com boek € 16,95
Ebook ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in
Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en
levenskunst op te zetten.
Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve
hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk
delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun
enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en
belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf,
dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er
in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle
gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…
Deel twee komt uit in september/ oktober 2014
