maandag 3 maart 2014

Opbouwen en afbreken

“Sterkte!” roep ik Henk na als hij naar de auto loopt om weg te gaan. Eigenlijk zou ik voor moeten stellen om mee te gaan maar ik kan me er niet toe zetten. Niet dat hij het alleen niet aankan, maar gewoon om hem te helpen deze vervelende klus te klaren.
Vroeger zouden we samen op pad zijn gegaan. Samen klussen en bouwen, opbouwen. Hard werken en lol maken. Maar in dit geval ligt het anders, deze klus heeft niets met opbouwen maar met afbreken te maken.


Eind van de maand is het zover,  het definitieve einde van ‘Café des Arts’.
Ons voormalig hotel, omgevormd tot Résidence d’artistes met jazzclub is verkocht.
Een pak van ons hart, maar een beetje triest zijn we wel.
Ondanks dat we beweerden dat het ons niet uitmaakt wat de nieuwe bestemming zal worden, als het maar verkocht wordt, hebben we stiekem toch steeds gehoopt dat iemand ons project, waar we met zoveel liefde maar ook bloed, zweet en tranen aan gewerkt hebben, zal voortzetten. Het liefst nog in onveranderde staat.
Eigenlijk kunnen we ons haast niet voorstellen dat deze sfeervolle plek, waar zoveel plezier en muziek gemaakt is, verloren gaat. Muzikanten hebben genoten van het professioneel ingerichte podium, de sfeervolle concerten, de gezellige maaltijden.
Voor mensen uit de omgeving was het een ontmoetingsplek waar je voor weinig geld goede muziek kon horen en andere mensen ontmoeten. Vriendschappen en nieuwe liefdes zijn hier ontstaan. In de zomer trokken we toeristen die betoverd werden door deze afgelegen en toch culturele plek met het idyllische terras boven de rivier.
Onze artistieke kwaliteiten en onze gastvrijheid, maakten het Café een aantal jaren geleden tot een begrip in de regio.
Maar vanaf het begin was het financieel sappelen. Toen wij startten, begon ook de banken crisis. Een ramp, want deze regio is van zichzelf al niet rijk en de mensen hebben van nature een zuinige inslag.
Klanten hadden we genoeg, alleen hielden ze de hand op de knip en wij misten de geslepen horeca-mentaliteit om ze hun centjes te ontfutselen.
December 2011 besloten we om de stekker eruit te trekken.

En terwijl het Café in volle glorie op een koper stond te wachten, schampte de tijd aan de muren en  de herinnering.
Om deze herinneringen niet geheel verloren te laten gaan, maar ook om alles wat er gebeurd was voor mezelf een plek te geven, besloot ik het hele verhaal op te gaan schrijven.
Als ode aan de liefde. Voor Henk, voor het avontuur, voor muziek, voor Frankrijk.
Een periode van tien jaar waarin zoveel gebeurt beschrijf je niet in één boek, bleek al snel.
Deel één, “Toekomstmuziek in Frankrijk”, gaat over het begin, de aanloopperiode naar de emigratie.
Nu ben ik bezig met deel twee. Dit boek gaat over de totstandkoming en de opstartperiode van het Café.  En het toeval wil dat juist nu het pand verkocht is en het zeker is dat Café des Arts echt bijna verleden tijd is. Ons mooie Résidence d’Artistes met jazzclub wordt woonhuis.

Dus terwijl ik schrijf over de opbouw, de verwachtingsvolle tijd waarin we hard werkten, veel plezier hadden en ondertussen stukje bij beetje een pand creëerden om ons ideaal in te verwezenlijken, de hele aankleding zal ik maar zeggen, is Henk in tegenovergestelde richting het pand weer aan het uitkleden. Alles wat wij met veel liefde en zorg gecreëerd hebben gaat er nu weer uit.
Ik ben bang dat als ik met hem mee ga,  ik me niet zo goed meer kan concentreren op het pure blije gevoel van toen. Het is zo’n tegenovergestelde emotie.  
Gelukkig begrijpt Henk dat, hij wil niet eens dat ik met hem mee ga.  “Nee, Lies , blijf jij nu maar schrijven, het boek is veel belangrijker!”
Dit afscheid zat er aan te komen, natuurlijk is het pijnlijk maar ook fijn. Het pand was ook een enorme last op onze schouders en een café binnentreden dat al twee jaar niet gedraaid heeft, maar waar alle sporen van een enerverende tijd nog aanwezig zijn, is ook triest. Oké, het zal voor ons nog best een emotionele maand zijn, we moeten door de zure appel heen bijten, maar dan is het ook over.
Ondanks dat we blij zijn met onze beslissing toen om te stoppen en erg tevreden met ons bestaan nu, zal de gedachte aan 'Café des Arts' ons toch altijd een gevoel van weemoed geven. 
Maar het mooie is wel, dat deze periode door mijn geschrijf toch niet helemaal verloren zal gaan. 

Ik hoor een auto stoppen, Henk is terug met z’n eerste lading.
“En hoe was het?” vraag ik meelevend.
“Nou, het sjouwen op zich ging goed, ik heb aardig wat spullen bij me. Zelf die zware boxen heb ik alleen van de muur afgekregen. Maar het ziet er kaal uit nu.”
Zijn stem stokt even en hij ziet er verdrietig uit als hij zegt; “Terwijl ik alles aan het weghalen was, dacht ik steeds; ‘Het is de ontmanteling van een droom’.
Ik weet dat ik straks opgelucht ben dat het afgelopen is, maar nu doet het me zeer!”













   ____________________________________________________________________________

In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:

Ben je geïnteresseerd?  Via deze linken kun je het bestellen:
  Bol.com  
boek € 16,95

  Ebook  
  ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten

Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…


Deel twee komt uit in september/ oktober 2014

5 opmerkingen:

  1. het was goed zo.
    of: sprekende plaatjes
    of: tijd voor iets nieuws
    of: hier schijnt de zon vandaag weer na die ellendige winter.. dus altijd opnieuw hoop en blijdschap.
    of: lul ik te veel?
    rien/rinus

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee hoor Rien, dank voor je reactie ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tuurlijk geeft het een gevoel van weemoed. wat verstandig is om te doen, is niet altijd in overeenstemming met je hart. Gelukkig kosten mooie herinneringen niks. En ze blijven!
    lisette

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Inderdaad Lisette, en ik schrijf ze ook nog eens met zeer veel plezier op!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is een triest maar wederom een mooi verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen