zaterdag 30 augustus 2014

Ik vertrek

(najaar 2006)
Sinds we met dit Frankrijk avontuur bezig zijn, verslinden we alles wat met Frankrijk, de Franse taal en emigreren te maken heeft. Overal in huis slingeren taalboeken en Auvergne natuur- en wandelgidsen, we luisteren naar Franse chansons en kijken tv 5 monde.
En ‘Ik vertrek’ natuurlijk, ons favoriete tv-programma, we missen geen enkele aflevering. Vooral als de kandidaten naar Frankrijk vertrekken zitten wij op het puntje van onze stoel.
“Wij moeten ook bij dat programma zien te komen,” zegt Henk, nadat we weer een avondje hebben zitten smullen van een spannende maar toch ook weer moeizame emigratie.
“Ik weet het niet hoor,” reageer ik niet al te enthousiast, “willen wij op tv?”
“Ja, natuurlijk willen wij dat!” zegt Henk enthousiast, “man, je krijgt er een heleboel gratis reclame mee, nou dat kunnen wij straks goed gebruiken!”
Daar zit wat in, moet ik met enige tegenzin toegeven.
“Ik ga ze een email schrijven, ik weet zeker dat ze ons verhaal interessant vinden.” zegt Henk en loopt naar zijn computer.

En warempel, een paar dagen later krijgt hij antwoord, ze zijn wel geïnteresseerd in onze emigratie en willen een afspraak maken voor een soort ‘introductie pilot’.
“Zie je wel,” zegt Henk triomfantelijk, “ik zei het je Lies, wij zijn interessant voor hen!”
Twee weken later hebben we bezoek van een regisseur en een cameraman. Tijdens de koffie legt de regisseur de bedoeling van hun komst uit; “We doen eerst een voorgesprek hier in Amsterdam en dat filmen we, zodat we straks voor de vergadering met de volledige redactie een beeld van jullie hebben.”
Ik vind het doodeng, die camera zo op ons gericht. Als ik maar geen domme dingen zeg of  een lelijk gezicht trek, denk ik zenuwachtig.
Maar de regisseur is erg aardig en stelt ons met zijn ervaren houding al snel op ons gemak. Misschien zelfs wel iets te veel op ons gemak, want ons plan om ons als een weloverwogen stel te presenteren valt een beetje in het water. Zonder schroom vertellen we over ons avontuur tot nu toe en in ons enthousiasme zitten we te kissebissen over wie wat mag vertellen.
Ik geef toe, het is een hinderlijke eigenschap die ik maar niet kan bedwingen. Altijd als Henk  een gezamenlijke ervaring vertelt, zit ik te popelen om het verhaal van hem over te nemen omdat hij het naar mijn mening niet goed vertelt, tenminste, zoals ik het graag verteld zou hebben. Hij benadrukt vaak dingen die ik nou net niet interessant vind of erger nog; hij verklapt bijvoorbeeld de clou al voordat het verhaal uit is. Onverdraaglijk!
Ondanks dat ik ook wel weet dat hij recht heeft op zijn kant van het verhaal, kan ik me er op dat moment dan toch niet in schikken.
Gelukkig is Henk vaak zo lief om mij het verhaal te gunnen, maar het gevolg is dat ik hierdoor wel de haaibaai lijk, en misschien ook wel ben.

Eigenlijk vind ik dit zelf niet mijn meest elegante karaktertrek. Vaak neem ik me voorafgaand aan een conversatie voor om me in te houden. Maar meestal is mijn gedrevenheid en enthousiasme te groot en snoer ik Henk de mond;   “Nee, ik mag dit vertellen!”
Later voel ik me vaak schuldig. Om mijn gedrag te vergoelijken vlei ik slim; “Ja Henk, jij bent nu eenmaal de muzikant en ik de verteller, ieder zijn talent.”
Dit zijn wij ten voeten uit! Een kleine machtsstrijd waar wij wel mee kunnen leven, maar waar mensen die ons niet zo goed kennen zich soms toch wat ongemakkelijk bij voelen.
Ik kan dominant lijken maar vlak Henk niet uit, die kan ook behoorlijk eigenwijs uit de hoek komen!
Inmiddels is de temperatuur door al het temperament in onze kleine huiskamer behoorlijk opgelopen, ik stik van de hitte en heb een hoofd als een boei.

Als wij ons verhaal verteld hebben geeft de regisseur uitleg over de werkwijze rondom het programma.
“Als we besluiten dat we met elkaar in zee gaan, dan verwachten wij van jullie een volledige overgave. Jullie begrijpen dat wij er niet altijd bij kunnen zijn, dus willen we van te voren op de hoogte gehouden worden van wat jullie van plan zijn, zodat wij kunnen kijken of dat voor ons een leuk item is. Daarnaast geven we jullie een camera zodat jullie ook zelf kunnen filmen.” We knikken instemmend, dat lijkt ons logisch.
“Maar,” werp ik tegen, “onze agenda staat eigenlijk helemaal niet zo vast, interessante of grappige momenten ontstaan vaak spontaan, dan is het dus al gebeurd.”
De regisseur knikt begrijpend.
“Wat we met dit soort omstandigheden vaak doen,” vervolgt hij, “is dat we een bijzondere situatie later, als wij er wel zijn, gewoon naspelen.
Zijn jullie bereid om daar aan mee te werken?”
Alsof er geen vuiltje aan de lucht is, kijken Henk en ik elkaar aan en knikken dan beiden ijverig met ons hoofd. “Natuurlijk!” zegt Henk, “geen enkel probleem!”
We willen op tv!

“Nou, dat is dan mooi,” zegt de regisseur. “Ik geloof dat we het er allemaal wel op hebben staan, laten we nog even een leuk ‘eindshotje’ maken. Henk, je zei dat je bassist bent. Het lijkt me wel een goed idee dat jij ter afsluiting wat voor de camera speelt.”
“Ik ben me besodemieterd,” reageert Henk resoluut, “dat doe ik niet! Ik ga daar een beetje als een Jan lul op die bas zitten te spelen!”
Aangezien de regisseur er na enig aandringen wel van overtuigd is dat Henk dit ook echt niet gaat doen, laat hij zijn collega de camera inpakken. “Nou ja, dan maar geen eindshot.”
Vijf minuten later nemen ze vriendelijk afscheid.
Zodra ze achter de deur verdwenen zijn, beginnen Henk en ik onbedaarlijk te lachen.
“Ha ha, wat een vertoning,” proest ik uit, “nou, we hebben ons geloof ik weer van onze beste kant laten zien. Ik ben benieuwd hoe dit afloopt!”

Na ongeveer twee weken staat er bij thuiskomst een bericht op het antwoordapparaat;
“Helaas hebben wij toch af moeten zien van jullie deelname aan het programma. Er zijn op het ogenblik al teveel uitzendingen over Frankrijk geweest, we gaan ons nu eerst wat meer op andere landen richten. Daarbij vonden we ook dat jullie eigenlijk al te lang in Frankrijk zitten voor een echt ‘Ik vertrek’ verhaal,” horen we de regisseur diplomatiek zeggen, “maar ik wens jullie veel succes met jullie plannen.” Klik, tuut, tuut, tuut.
“Nou, dat hebben we dan ook weer gehad,” zegt Henk gelaten. “Ze zullen wel gedacht hebben dat ze met ons geen drama meer kunnen filmen omdat wij eigenlijk al teveel ingeburgerd zijn.”
“Ja vast Henk! Nou daar geloof ik helemaal niets van! Ik denk dat ze ons gewoon veel te eigenwijs vonden en bang waren dat we niet naar hun pijpen zouden dansen,” reageer ik lachend.
“Wel jammer voor onze gemiste reclame,” zegt Henk toch een beetje spijtig.
“Poeh, nou ik ben blij dat het niet doorgaat, stel je voor dat we mee hadden gedaan dan waren we mooi onze vrijheid kwijt geweest!” gruwel ik bij de gedachte.
“Ja, ons leven is eigenlijk veel te ongeregeld voor zo’n programma,” beaamt Henk, “ik heb helemaal geen zin om me aan een ander aan te passen.”
“Daarbij weet ik niet of het nu echt reclame zou zijn hoor Henk, echt Rock’n Roll is het niet in dat programma.”
“Je hebt gelijk Lies, eigenlijk zijn we er goed vanaf gekomen!”

_______________________________________________________________________________

Yes!! Mijn tweede boek 'La Guinguette Hollandaise' komt uit in de eerste week van oktober 2014. Dit verhaal was alvast een voorproefje.... een kleine anekdote uit het boek.... Binnenkort meer informatie ! Wil je alvast een gesigneerd exemplaar bestellen mail dan naar: liesbeth.arts.france@gmail.com




4 opmerkingen:

  1. weer een ervaring rijker
    paul

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een heerlijk, eerlijk mens ben je! Ik smul van je verhalen! Henny (vrouw van Frans)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank voor je compliment Henny, daar word ik vrolijk van :-)

    BeantwoordenVerwijderen