Amsterdam
“Ik wil niet meer wonen in dit rotland,” foetert Henk naast mij in de auto, “wat een zootje! Dit is toch niet normaal? Dat mensen hier kunnen leven? En Amsterdam is echt al helemaal niks!”
Natuurlijk komt dat er ook altijd achteraan. Sinds de knieval die hij anderhalf jaar geleden gemaakt heeft om als onvervalste Rotterdammer bij mij in Amsterdam te komen wonen, kan hij het niet nalaten om als de kans zich voordoet, mij dit soort ongemakken direct onder mijn neus te wrijven.
“Leuk thuiskomen zo!” komt er nog cynisch achteraan.
Normaal gesproken voel ik altijd de drang en morele verplichting om tegen dit soort ongenuanceerde tirades in te gaan en zeker als hij over mijn geliefde Amsterdam begint, maar dit keer ben ik het volmondig met hem eens. “Inderdaad,” zucht ik, “dit is echt niet leuk meer, poeh ik ben moe en wil naar bed!”
We cirkelen al twintig minuten door mijn Amsterdamse buurtje en hebben nog steeds geen parkeerplaats gevonden. Twintig minuten is lang maar zeker als het twee uur ’s nachts is en je net een reis van achtenhalf uur achter de rug hebt. Het verschil is ook een beetje groot.
Vanmiddag zaten we nog lekker in onze Franse tuin, lekker zwoel nazomerweer. Nog even de geraniums water gegeven en de buitenkeuken opgeruimd, wat gedronken en toen relaxed de auto, die gewoon naast het huis stond, ingeladen voor vertrek. Als laatste nog de luiken gesloten en rijden maar. Negenhonderdvijftig kilometer voor de boeg. Dag huis, tot over twee weken. Ik heb altijd al heimwee nog voordat we vertrokken zijn, wat een mooie en heerlijke plek hebben we toch!
Tja, en dan kom je aan in Amsterdam! Direct stress. Waar kunnen we parkeren?.
De wijk is rustig en in slaap en het staat echt helemaal vol met auto’s, ze staan zelfs op de stoepen. Maandagnacht, de kans dat er nu nog iemand vertrekt is klein.
Ondertussen zijn we al redelijk ver van ons huis afgedwaald, dus dat wordt weer zeulen met tassen. Het enige voordeel is dat Truc dan wel al uitgelaten is, dat scheelt weer.
“Hee, daar gaat een auto weg.” Henk wijst naar achter in de straat.
Nog een grote ook, zie ik als we eraan komen, wat het inparkeren van onze stationwagen makkelijker maakt. Hebben we toch nog geluk.
Poeh, dat hebben we gehad, over naar stressfactor twee, hoe gaan we het huis aantreffen?
Sofie, mijn dochter van achttien jaar vindt het heerlijk die weekenden alleen thuis als wij in Frankrijk zijn. Maar de etage waarvan Henk en ik geprobeerd hebben om een gezellig en opgeruimd woonhuis te maken, wordt zodra wij gevlogen zijn, natuurlijk direct ook ontvangstruimte voor haar vrienden. Ontzettend leuk allemaal, maar zonder ouders in huis, kunnen dit soort gezellige onderonsjes nog wel eens uit de hand lopen, is in het verleden gebleken.
Het huis is stil als we binnenstappen, het is zelfs nog redelijk opgeruimd. Ze begint toch echt ouder te worden, denk ik tevreden. Als buurmannetje morgen nu ook nog niet klaagt dan is alles goed.
“Hè hè,” zucht Henk, “we zijn er, “zullen we nog één drankje doen Lies?”
Na het wijntje klimmen we vermoeid en wat stram van de lange reis, het smalle trapje van ons ‘bed in de lucht’ op. Dit bed van éénmetertwintig breedte ligt klem tussen twee muren. Naast het matras hebben Henk en ik aan beide kanten nog een verhoogd randje van twintig cm breedte voor boeken. Het paste allemaal net, qua hoogte kunnen we er zelfs nog in zitten.
“Toch wel knus hè Henk?” grap ik als we ons onhandig in bed gewurmd hebben.
Henk kan er niet om lachen. “Ach arme man,” plaag ik door, “dat je dit op jouw leeftijd toch allemaal nog mee moet maken.” Henk hoort het al niet meer, hij slaapt.
Ik kijk nog even tevreden om me heen. Ja, het is ook wel een groot verschil, ons huis in Frankrijk is vijf keer zo groot als deze etage. Vergeleken met dat huis, slapen we hier in een soort kast. Toch houd ik van mijn Amsterdamse huisje, ik zal het ook missen als ik hier niet meer woon.
“Ik wil niet meer wonen in dit rotland,” foetert Henk naast mij in de auto, “wat een zootje! Dit is toch niet normaal? Dat mensen hier kunnen leven? En Amsterdam is echt al helemaal niks!”
Natuurlijk komt dat er ook altijd achteraan. Sinds de knieval die hij anderhalf jaar geleden gemaakt heeft om als onvervalste Rotterdammer bij mij in Amsterdam te komen wonen, kan hij het niet nalaten om als de kans zich voordoet, mij dit soort ongemakken direct onder mijn neus te wrijven.
“Leuk thuiskomen zo!” komt er nog cynisch achteraan.
Normaal gesproken voel ik altijd de drang en morele verplichting om tegen dit soort ongenuanceerde tirades in te gaan en zeker als hij over mijn geliefde Amsterdam begint, maar dit keer ben ik het volmondig met hem eens. “Inderdaad,” zucht ik, “dit is echt niet leuk meer, poeh ik ben moe en wil naar bed!”
We cirkelen al twintig minuten door mijn Amsterdamse buurtje en hebben nog steeds geen parkeerplaats gevonden. Twintig minuten is lang maar zeker als het twee uur ’s nachts is en je net een reis van achtenhalf uur achter de rug hebt. Het verschil is ook een beetje groot.
Vanmiddag zaten we nog lekker in onze Franse tuin, lekker zwoel nazomerweer. Nog even de geraniums water gegeven en de buitenkeuken opgeruimd, wat gedronken en toen relaxed de auto, die gewoon naast het huis stond, ingeladen voor vertrek. Als laatste nog de luiken gesloten en rijden maar. Negenhonderdvijftig kilometer voor de boeg. Dag huis, tot over twee weken. Ik heb altijd al heimwee nog voordat we vertrokken zijn, wat een mooie en heerlijke plek hebben we toch!
Tja, en dan kom je aan in Amsterdam! Direct stress. Waar kunnen we parkeren?.
De wijk is rustig en in slaap en het staat echt helemaal vol met auto’s, ze staan zelfs op de stoepen. Maandagnacht, de kans dat er nu nog iemand vertrekt is klein.
Ondertussen zijn we al redelijk ver van ons huis afgedwaald, dus dat wordt weer zeulen met tassen. Het enige voordeel is dat Truc dan wel al uitgelaten is, dat scheelt weer.
“Hee, daar gaat een auto weg.” Henk wijst naar achter in de straat.
Nog een grote ook, zie ik als we eraan komen, wat het inparkeren van onze stationwagen makkelijker maakt. Hebben we toch nog geluk.
Poeh, dat hebben we gehad, over naar stressfactor twee, hoe gaan we het huis aantreffen?
Sofie, mijn dochter van achttien jaar vindt het heerlijk die weekenden alleen thuis als wij in Frankrijk zijn. Maar de etage waarvan Henk en ik geprobeerd hebben om een gezellig en opgeruimd woonhuis te maken, wordt zodra wij gevlogen zijn, natuurlijk direct ook ontvangstruimte voor haar vrienden. Ontzettend leuk allemaal, maar zonder ouders in huis, kunnen dit soort gezellige onderonsjes nog wel eens uit de hand lopen, is in het verleden gebleken.
Het huis is stil als we binnenstappen, het is zelfs nog redelijk opgeruimd. Ze begint toch echt ouder te worden, denk ik tevreden. Als buurmannetje morgen nu ook nog niet klaagt dan is alles goed.
“Hè hè,” zucht Henk, “we zijn er, “zullen we nog één drankje doen Lies?”
Na het wijntje klimmen we vermoeid en wat stram van de lange reis, het smalle trapje van ons ‘bed in de lucht’ op. Dit bed van éénmetertwintig breedte ligt klem tussen twee muren. Naast het matras hebben Henk en ik aan beide kanten nog een verhoogd randje van twintig cm breedte voor boeken. Het paste allemaal net, qua hoogte kunnen we er zelfs nog in zitten.
“Toch wel knus hè Henk?” grap ik als we ons onhandig in bed gewurmd hebben.
Henk kan er niet om lachen. “Ach arme man,” plaag ik door, “dat je dit op jouw leeftijd toch allemaal nog mee moet maken.” Henk hoort het al niet meer, hij slaapt.
Ik kijk nog even tevreden om me heen. Ja, het is ook wel een groot verschil, ons huis in Frankrijk is vijf keer zo groot als deze etage. Vergeleken met dat huis, slapen we hier in een soort kast. Toch houd ik van mijn Amsterdamse huisje, ik zal het ook missen als ik hier niet meer woon.
Ben je benieuwd naar het vervolg? Mijn boek 'La Guinguette Hollandaise, de toon is gezet' is nu te bestellen of te koop in de boekwinkel
%2B001%2Bcopy.jpg)
%2B002%2Bcopy.jpg)
