dinsdag 15 januari 2019

Aan de slag weer


Om 8 uur gaat de wekker.
M’n eerste gedachte is: “Oh neeee, ik wil niet..” maar terwijl ik het knopje indruk om het irritante gejengel tot  zwijgen te brengen realiseer ik me ineens weer waarom ik gewekt moest worden.
“Oja, leuk!”  begin ik vanuit het niets tegen het slapende hoofd naast me te praten, “ik heb straks een afspraak!” 
Ondanks mijn vermoeidheid, als gevolg van een onrustig slaapritme, maak ik aanstalten om over opstaan na te gaan denken.  Henk die net als ik ook erg verheugd is over mijn afspraakje en die wél altijd goed en diep slaapt, staat al kwiek naast ons bed.
“Oh spannend hoor Lies” antwoordt hij enthousiast, “ blijf jij nog even lekker liggen, ik ga koffie zetten!”  Het klinkt aanlokkelijk maar ik gooi de dekens resoluut van me af:  “Nee, ik moet nog zoveel doen, ik kom er ook gelijk uit!”
De afspraak staat om 11 uur gepland maar het is wel een uur en een kwartier rijden van ons huis vandaan, dus om uiterlijk kwart voor tien moet ik de deur  uit.
En dat is al best snel want voor ik vertrek wil ik m’n Franse les doen en natuurlijk gezellig met Henk koffie drinken.

Beneden hoor ik Henk bezig met zijn ochtendritueel: beesten eten geven, de vaat wegwerken wat rondlummelen. Mmm, het begint lekker te ruiken, ik hoor het koffiezetapparaat pruttelen.
Blij inmiddels dat ik ben opgestaan, verdwijn ik in mijn werkkamer op de eerste verdieping en neem plaats achter de computer. Die Franse les vind ik een prettig begin van de dag. Ik wil de taal zo graag goed leren spreken! Het was één van mijn kinderdromen om ooit in een ander land te gaan wonen en dan de taal zo te spreken dat je er zelfs in zou dromen.  Zover ben ik nog niet dus ik ben heel erg gemotiveerd om te studeren.  

Op het ogenblik gaat het erg goed met me.  Ik vind het heerlijk om samen met Henk, onze hond Tess en ons nieuwe katje Bella in Frankrijk te wonen. Ons huis, dat we beetje bij beetje steeds meer aan het transformeren zijn tot een paradijsje staat in een prachtige omgeving midden tussen de bossen en weilanden. We wonen hier nu 14 jaar en na de behoorlijk turbulente beginjaren, zijn we nu in een wat rustiger vaarwater gekomen.
Henk is inmiddels met pensioen dus we hebben een basisinkomen dat we hier en daar aanvullen met optredens.
Henk als muzikant en ik als artiest/waarzegster in de entertainmentbranche.
Wat Henk betreft leeft hij prima zo, hij neemt na jaren van hard werken en moeten presteren, zijn ‘rust’ en doet alleen nog dingen waar hij zin in heeft, het liefst thuis.
Eigenlijk is in een rustiger vaarwater niet de juiste benaming, ik zou beter kunnen zeggen in een ander vaarwater. Want behalve dat hij iets minder de deur uitgaat als muzikant, is hij nog steeds druk met al z’n artistieke bezigheden: muziek schrijven, schilderen en het huis verfraaien.
En mij verzorgen natuurlijk! Want nu hij zichzelf officieel tot ‘pensionado’ heeft bestempeld is hij nu ook officieel huisman geworden.

Ik zit in een andere fase van m’n leven. Ik wil werken en geld verdienen, eer krijgen, ondanks mijn toch al 53 levensjaren ben ik nog steeds ambitieus!
Tien jaar ongeveer hebben we samen gewerkt aan ons gezamenlijke project: het op poten zetten en runnen van ons café en résidence d’artistes. Een heel leuke periode waarin we heel veel hebben meegemaakt.
Maar nu ben ik veel meer gericht op mijn persoonlijke doelen.
M’n werk als waarzegster begint hier in Frankrijk op de rails te komen maar ik ben er nog niet, ik wil nog veel bekender worden in de entertainmentbranche.
Daarnaast heb ik het afgelopen jaar in Avignon een cursus NLP gevolgd om naast het werken als artiest ook een coachings praktijk op te kunnen zetten.
Het voelt alsof ik nu meer van ‘mannen-energie’ naar ‘vrouwen-energie’ ben gegaan.

Henk laat me vrij om te doen wat ik wil maar hij geloofd er niet zo in, met name het NLP coachings gedeelte.
 Hij hoort mijn enthousiaste verhalen aan maar toont verder geen echte interesse.
 “Als jij denkt dat dit goed voor je is Lies, dan steun ik je volledig.” Is tot nu toe zijn enige commentaar.
Maar mijn lieve ‘meegaande’ man kan het toch niet laten om me, met enige regelmaat, uitdagend toch zijn versie van mijn toekomst in te peperen.  


“Dat mensen gecoach is niets voor jou, ik zie jou niet achter een bureau zitten met een klant voor je, daar ben jij veel te ongedurig voor. En dan dat leren en studeren; je verspilt je tijd, je weet toch alles al!
Waarzeggen, dat is écht iets voor jou, probeer daar verder in te komen en voor de rest kun je je naar mijn mening beter richten op je creativiteit. Schrijven bijvoorbeeld!
Waarom schrijf je niets meer? Je was daar zo goed mee bezig? Iedereen vraagt waar die verhaaltjes van jou blijven.”
“Oh, begin je weer? Je weet het toch? Omdat ik geen inspiratie heb Henk!
Houd er over op, ik heb andere dingen aan m’n hoofd!” heb ik hem al zo vaak toegebeten.
“Ik kan toch niet alles tegelijk?”
Zo is het!
Toch heeft hij een punt, dat weet ik ook, hoewel ik hem dat natuurlijk niet toegeef.
Ik mis het schrijven, en inderdaad heb ik weinig inspiratie, maar ik weet ook dat als je weer begint, de inspiratie weer gaat stromen. Je moet het gewoon doen!

“Koffie!” klinkt het vrolijk vanuit de andere ruimte naast mijn werkkamer.
“Oh jee, 9 uur al”, zeg ik verschrikt als ik tegenover Henk op de bank plof, “ik moet zo weg!”
Henk bladert wat in de krant, ik niet, ik ben te opgewonden om te lezen. Ik heb zoveel zin in deze dag!
Mijn afspraak straks heeft alles met schrijven te maken.  Ik ga een vrouw ontmoeten, een andere Nederlandse Liesbeth die 65 kilometer bij ons vandaan woont.
Ik ken haar niet persoonlijk, als Nederlanders hier in Frankijk hebben we wat vaag gezamelijke kennissen, maar we zijn facebookvrienden en zodoende weet ik dat ze iets met schrijven en bloggen doet.
Bij toeval kwamen we begin deze week, op facebook via een 'podcast’ over het schrijversbestaan, met elkaar in discussie. Hierbij ontdekten we dat we het beiden wel leuk zouden vinden om onze ervaringen uit te wisselen.
Met name over het schrijven maar ook het leven hier in Frankrijk, het werk, de integratie en de Franse taal.
“Zullen we samen gaan bloggen?” stelde ze mij spontaan voor, “Misschien kunnen we elkaar uitdagen en inspireren?”
Ik vond het direct een interessant idee en stelde voor dat ik nog deze week naar haar toe zou komen om er over te ‘brainstormen’.  En dat gaat dus straks gebeuren.
Nu snel douchen en aankleden.

 “Weet je Henk, dit afspraakje heeft echt alles wat ik leuk en interessant vind aan een afspraak,” kwek ik enthousiast tegen Henk als hij met me mee loopt naar de auto.
“Ten eerste gewoon een ontmoeting met een vrouw, niet dat stelletjes gedoe. Kunnen we tenminste lekker over alles praten wat ons interesseert en over onze plannen natuurlijk.
En dan is het ook nog hier in de buurt, want wat is nu 65 km? ” jubel ik verder, “Ik ben zo benieuwd hoe zij hier woont en leeft, volgens mij hebben we veel gemeen.  Weet je dat we even oud zijn? En ze heet ook nog Liesbeth dat is wel heel apart!”
“Ja, heel apart hoor Lies,” onderbreekt Henk me resoluut, “ga nu maar, straks ben je nog te laat!”
Snel start ik de auto en draai achteruit de weg op. “Dag Lief, tot vanavond”, roep ik terwijl ik Henk een kushandje toewerp.
Ik vind autorijden heerlijk, zeker hier in Frankrijk, lekker van de natuur genieten, oude dorpjes doorkruisen, de geur van haardvuurtjes, muziekje aan en wegdromen. Autorijden geeft me altijd een gevoel van vrijheid, het gevoel alsof alles mogelijk is, dat de wereld aan mijn voeten ligt.
En dit keer ook nog een interessante ontmoeting in het vooruitzicht!  
Liesbeth Konink, denk ik enthousiast,  “ik ben heel benieuwd wie jij bent!”


Binnenkort komt ons gezamelijke blog online!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten