Het is topdrukte op de alarmcentrale.
Eind juli, de vakantieperiode is in volle gang. Duizenden Nederlandse toeristen die met hun auto met of zonder caravan, camper of mooie oldtimer de Franse wegen bevolken, op zoek naar alle geneugten die ‘La douce France’ hen te bieden heeft. Rust, mooie natuur, zon , bergen, meertjes, terrasje, wijntje, kaasje, vrijheid kortom vakantie, genieten dus.
En dan slaat het noodlot toe: pech onderweg!
Soms maar op enkele uurtjes afstand van de eindbestemming, dat is schrikken! wat nu?
Maar gelukkig zijn wij er, de alom vertrouwde en gerespecteerde ANWB om hen bij te staan en hen zo goed en snel mogelijk weer op weg te helpen.
En dat is ook zeker onze intentie! Ik werk nu 2,5 maand op de alarmcentrale en word omringd door leuke, lieve gemotiveerde collega’s. Jonge studenten die vol energie zitten en alles uit deze tijdelijke zomerbaan en verblijf in Lyon proberen te halen. Een oudere garde die het wat rustiger aan doet. Hoe dan ook, we doen allemaal ons best om de toeristen te helpen en zo goed mogelijk te begeleiden.
En helpen doen we! Maar deze hulpverlening in Frankrijk gaat anders en is niet zo eenvoudig als het lijkt in ons snelle efficiënte kleine kikkerlandje. Frankrijk is groot, afstanden zijn langer dus alles duurt ook langer. We werken met Franse sleepdiensten en garages, de regels in Frankrijk zijn anders, er mag niet langs de weg gerepareerd worden.
Als wij een klant beloven dat we iemand sturen dan komt er een Franse garagehouder die met zijn sleepwagen de auto, eventueel met caravan, op komt halen om mee te nemen naar zijn garage voor een diagnose en reparatie.
Sommige toeristen laten de hulp aan ons over, leggen zich bij de situatie neer, hebben een houding van ‘het is niet anders’ , passen zich aan.
Maar anderen hebben een meer eisend karakter, wat op het ogenblik nog eens aangewakkerd wordt door de hittegolf die in europa huishoudt.
Zij hebben naar deze vakantie toegeleefd, sterker nog ze hebben het verdiend! Dit euvel is niet in de planning opgenomen dus het is dan ook noodzakelijk dat er wel nu, ter plekke hulp komt! Daarvoor zijn ze verzekerd!
Dus tegen de tijd dat de hulpdienst is aangekomen, wat soms enkele uurtjes kan duren, waardoor de zenuwen van de met name eisende groep al aardig getergd zijn, komt de shock: “De man spreekt Frans!” Verontwaardiging alom, “zelfs in het Engels konden we niet met hem communiceren!”
Ongelooflijk, ook voor mij! Zeker als ik mezelf geduldig hoor uitleggen aan deze persoon dat hij in Frankrijk is en dat men hier nu eenmaal Frans spreekt.
Eind juli, de vakantieperiode is in volle gang. Duizenden Nederlandse toeristen die met hun auto met of zonder caravan, camper of mooie oldtimer de Franse wegen bevolken, op zoek naar alle geneugten die ‘La douce France’ hen te bieden heeft. Rust, mooie natuur, zon , bergen, meertjes, terrasje, wijntje, kaasje, vrijheid kortom vakantie, genieten dus.
En dan slaat het noodlot toe: pech onderweg!
Soms maar op enkele uurtjes afstand van de eindbestemming, dat is schrikken! wat nu?
Maar gelukkig zijn wij er, de alom vertrouwde en gerespecteerde ANWB om hen bij te staan en hen zo goed en snel mogelijk weer op weg te helpen.
En dat is ook zeker onze intentie! Ik werk nu 2,5 maand op de alarmcentrale en word omringd door leuke, lieve gemotiveerde collega’s. Jonge studenten die vol energie zitten en alles uit deze tijdelijke zomerbaan en verblijf in Lyon proberen te halen. Een oudere garde die het wat rustiger aan doet. Hoe dan ook, we doen allemaal ons best om de toeristen te helpen en zo goed mogelijk te begeleiden.
En helpen doen we! Maar deze hulpverlening in Frankrijk gaat anders en is niet zo eenvoudig als het lijkt in ons snelle efficiënte kleine kikkerlandje. Frankrijk is groot, afstanden zijn langer dus alles duurt ook langer. We werken met Franse sleepdiensten en garages, de regels in Frankrijk zijn anders, er mag niet langs de weg gerepareerd worden.
Als wij een klant beloven dat we iemand sturen dan komt er een Franse garagehouder die met zijn sleepwagen de auto, eventueel met caravan, op komt halen om mee te nemen naar zijn garage voor een diagnose en reparatie.
Sommige toeristen laten de hulp aan ons over, leggen zich bij de situatie neer, hebben een houding van ‘het is niet anders’ , passen zich aan.
Maar anderen hebben een meer eisend karakter, wat op het ogenblik nog eens aangewakkerd wordt door de hittegolf die in europa huishoudt.
Zij hebben naar deze vakantie toegeleefd, sterker nog ze hebben het verdiend! Dit euvel is niet in de planning opgenomen dus het is dan ook noodzakelijk dat er wel nu, ter plekke hulp komt! Daarvoor zijn ze verzekerd!
Dus tegen de tijd dat de hulpdienst is aangekomen, wat soms enkele uurtjes kan duren, waardoor de zenuwen van de met name eisende groep al aardig getergd zijn, komt de shock: “De man spreekt Frans!” Verontwaardiging alom, “zelfs in het Engels konden we niet met hem communiceren!”
Ongelooflijk, ook voor mij! Zeker als ik mezelf geduldig hoor uitleggen aan deze persoon dat hij in Frankrijk is en dat men hier nu eenmaal Frans spreekt.
Dit is een tragikomisch voorbeeld, want deze mensen zijn vaak volledig uit het lood geslagen, in paniek, geërgerd, bang en boos. Hoe moet het nu? Komt er dan geen wegenwacht? Gewoon zo’n snelwegcowboy die alles oplost?
Werken op de alarmcentrale, het is een belevenis. Net als deze mensen had ook ik een geromantiseerd beeld over deze job; mensen helpen die pech hebben, mooi toch?
Klant blij, jij blij!
Maar deze dienstverlening zit gecompliceerder in elkaar. Een wereld die ik, 130 km verderop in de Auvergne, à la campagne nooit heb opgemerkt, en zelfs niet had vermoed…
Ook ik ben uit mijn comfortzone geslingerd. Werken op kantoor, de hele dag zitten maar innerlijk draait alles op volle toeren. Er komt een lawine PECH over je heen, met alles erop en eraan.
In mijn hoofd zie ik het als een enorme mierenhoop. Een enorme drukte, auto’s op sleepwagens, auto’s in garages, auto’s langs de kant van de weg, voorbijrazende auto’s, mensen die wachten en wachten en wachten, mensen die meerijden, mensen die schreeuwen, mensen die huilen, mensen die klagen, mensen om echt medelijden mee te hebben, mensen die lachen, mensen die mopperen, veel gebaren, veel onrust, er is een enorme bedrijvigheid, want wat zijn er ongelooflijk veel mensen die met pech stranden…
Tussendoor tringelt steeds de telefoon en hoor ik mijn eigen stem: “Goedemorgen Anwb alarmcentrale, met Liesbeth….. “
