Op facebook zie ik een filmpje van een heel grote, in blokhut stijl verbouwde truck-camper. Alles is van massief hout en in mijn ogen echt Amerikaans overdone. Ik zie dit soort verbouwingsfilmpjes vaker omdat facebook heeft ontdekt dat ik die leuk vind. Ik zou ook best wel een campertje willen, niet om nu echt mee te gaan reizen, daar hou ik niet zo van, Henk, mijn echtgenoot, ook niet trouwens. Wij zijn behoorlijk honkvast. Sinds we in 2004 ons huis kochten in Frankrijk en in 2007 –ik was toen 42- hierheen zijn geëmigreerd is al onze aandacht gericht op ons hier vestigen, integreren, huis en schuur verbouwen, terrein verfraaien, stookhout, grasmaaien, tuinconcerten organiseren, studeren en natuurlijk ook gewoon genieten van het Franse leven en al het moois om ons heen.
Toch zou een camper heel fijn zijn, maar dan meer om bijvoorbeeld altijd mijn
huis bij me te hebben als ik bij familie en vrienden in Nederland en in de rest
van Europa op bezoek ga. Korte reisjes om iedereen weer te zien en toch niet
afhankelijk te zijn van hun logeerkamers.
Ook zou een camper ideaal zijn voor als
ik ver van huis moet werken. Want werken en geld verdienen is voor mij, hier in dit afgelegen 'platte' land nog steeds
wel een ‘dingetje’. Ik ben er elke dag mee bezig, maar de juiste richting heb
ik nog niet gevonden, hoewel ik inmiddels sinds 2021 afgestudeerd
hypnotherapeute ben, een behoorlijke ervaring heb als kaartlezeres en ook nog
wel wat andere creatieve talenten tot mijn beschikking heb.
Ik weet nog steeds niet waar ik nu echt voor moet kiezen en hoe ik het aan moet
pakken. Klanten in Frankrijk of Nederland of beiden, per zoom of ter plekke,
therapeut zijn of kunstenaar, spinnen, weven, schrijven, studeren…
allemaal leuk!
Daarnaast zijn er ook wat praktische zaken die me remmen, het ontbreekt me aan
geld om te investeren en bijv. iemand in te huren om een mooie website te
maken. Dus doe ik het zelf, maar dat schiet weer niet op, zeker niet als er dan
bijvoorbeeld weer stookhout voor de deur gestort is dat in de hokken opgeslagen
moet worden. En zo is er altijd wel wat…
Toch heb ik er wel vertrouwen in dat het me allemaal gaat lukken, mijn tijd
komt gewoon nog, dat voel ik al jaren. En die camper die komt er ook nog wel,
ik word al blij als ik eraan denk. De
wereld ligt in feite aan m’n voeten.
Maar nu, door toedoen van mijn lieve (jeugd)vriendin Lija ben ik toch wat
verward en dat allemaal door een camperfilmpje.
Is dit iets voor jullie? , schrijf ik in het begeleidend berichtje als ik het
filmpje van de oversized camper naar mijn vriendin Lija stuur. Ik weet
eigenlijk niet waarom ik het verstuur. Misschien omdat zij al jaren met haar
man Mark minstens zes weken per jaar in hun camper op vakantie gaan, misschien
omdat ze net terug zijn van een rondreis door Amerika, ik moest gewoon aan haar
denken.
En warempel, ze reageert nog met een serieus antwoord ook:
Mooi ding, maar veel te zwaar om mee te reizen. En dat gaan we doen! 1 januari
2025 gaat Mark met pensioen en ik 1 maart 2025.
Jij ook ?? schrijf ik spontaan terug met een smiley. Leuk! Voeg ik er nog aan toe.
Echt iets voor hun dat reizen, denk ik nog, ze hebben groot gelijk!
De schok komt enkele uren later, ’s avonds als ik in bed lig. “Lija met pensioen” schiet
het door m’n hoofd . Pensioen????? Maar we zijn even oud!! En inderdaad, dat is waar ook, volgend jaar
worden we 60 !! Wat oud lijkt dat ineens! Ik zie ons nog op onze brommers naar
school tuffen en daar vooral niet aankomen. Het urenlang kletsen en lachen en
vooral feestjes afstruinen. Onze studies
later, volkomen andere richtingen, ook letterlijk. Ik verhuisde naar Amsterdam,
zij bleef in Brabant. Maar we hielden contact en nu nog, als we elkaar zien is
het weer als vanouds. En ondanks dat zij een heel ander parcours heeft
afgelegd, komen onze ervaringen en de fases waarin we zitten in ons leven toch
altijd op een of andere manier overeen, maar nu……. Wel melig, denk ik terwijl
ik moet grinniken: Zij denkt aan haar pensioen en ik denk nog steeds dat mijn carrière
gaat beginnen !
