vrijdag 5 juni 2015

Afscheid van Marjolein

Toen ik Marjolein zo’n 30 jaar geleden ontmoette woonde ze in Geertruidenberg samen met Frans, de saxofonist waar ik les van kreeg. Ik woonde ook samen, met Frank in Lage- Zwaluwe. Hoewel ik Marjolein al direct aardig vond was ons contact oppervlakkig. Soms spraken we elkaar op een verjaardagsfeestje van Frans.

Onze vriendschap ontstond pas toen ik haar zo’n vier jaar later op een middag in Breda tegenkwam. Marjolein had niet lang daarvoor haar relatie met Frans beëindigd en ik die met Frank.  Zij woonde nu in een leuk flatje midden in de binnenstad en ik woonde samen met mijn dochtertje Sofie in een gekraakt schoolgebouw.
De vonk sprong direct over en we werden vriendinnen.


Uiterlijk hadden we heel verschillende levens maar innerlijk hadden we veel overeenkomstige ideeën en interesses, maar het meest overeenkomstig was denk ik dat we allebei, ieder op onze eigen manier, excentriek waren in de keuzes die we maakten.
Alleen het verschil waarop zich dat uitte was op dat moment tegengesteld. Waar ik me afzette tegen van alles, maar vooral een burgerlijk leven, probeerde Marjolein het juist zo goed mogelijk te doen.
Marjolein wilde vastigheid, een gezin, goedkeuring. En dat kreeg ze! Ze ontmoette Jan, ze trouwden, kochten een mooi huis en niet snel daarna werd Koen geboren, haar mooiste cadeau in het leven! Het huwelijk leek ook zo mooi maar hield geen stand. Marjolein ging door een diep dal, maar krabbelde weer op.
En zo waren we ineens beiden alleenstaande moeders. Hierna werd onze band pas echt hecht.

We deelden ons verdriet over de liefde, ons ideaalbeeld dat aan diggelen lag, de teleurstelling daarover, we deelden de perikelen rondom het moederschap, maar we filosofeerden ook over het doel van het leven, wat we wilden bereiken, onze idealen. Want naast onze heftige ervaringen was het toch vooral de positieve levenshouding en vrolijkheid die ons bond. Samen konden we ontzettend lachen en giebelen, om de gekke dingen die we meemaakten, vooral door onszelf veroorzaakt, we bekenden elkaar de fouten die we maakten, de ondeugd.
Dacht ik aan Marjolein, dan belde zij, en andersom was dat ook zo, dat vonden we beiden heel speciaal.

Er kwamen nieuwe liefdes in Marjoleins leven en ook in die van mij. Ook andere bezigheden. Ik verhuisde naar Amsterdam en later naar Frankrijk, zij naar Rotterdam en weer terug naar Breda.
Natuurlijk werd ons contact hierdoor minder frequent, maar dat gaf niets… tussen ons zat het toch wel goed!
De toon in onze vriendschap was gezet; als wij samen afspraken kwam er niemand tussen, dan was het quality time tussen vriendinnen!
Zo was mijn vriendschap met Marjolein, maar ik weet zeker dat veel mensen die haar kennen, eenzelfde soort ervaring hebben gehad.
Want Marjolein was een mensen-mens, ze was lief, spontaan en hartelijk, betrokken, openhartig, loyaal, royaal, attent en hulpvaardig.

Als ze dit zou horen, zou ze wat verlegen gaan grinniken, zouden haar ogen ondeugend gaan fonkelen en zou ze er met en schalks lachje aan toevoegen dat ze ook best een draak kon zijn… en dat geloof ik wel!
Marjolein had ook een verbeten kant, ze kon ongelooflijk ruimdenkend zijn ten aanzien van anderen, terwijl ze vaak erg streng was voor zichzelf. Werd het haar allemaal teveel dan gingen de luiken dicht en verschanste ze zich in haar eigen binnenwereld, dan was de verbinding verbroken. Die diepgewortelde innerlijke strijd, dat zoeken en toch niet vinden is voor mij altijd een mysterie geweest. Voor mij was ze een mooie, prachtige en krachtige, wijze vrouw. Waarom kon ze niet wat meer in zichzelf geloven? Ik zal het nooit weten.

Lieve Marjolein, ik wil je bedanken voor je vriendschap en liefde! Je was me heel erg dierbaar, m’n vriendin-zus.
Samen zijn we zoveel levensfasen doorgegaan, ik had je zo graag nog heel lang om me heen gehad. Alles is anders gelopen, je ziekte nam de overhand, je kon niet meer genezen. Ik hoop nu alleen maar dat je rust en vrede hebt gevonden.





9 opmerkingen:

  1. Mooi en beeldend 'op papier' gezet. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel sterkte toegewenst. Het lijkt me dat Marjolein dit afscheid waardeert! (Ik zou dat zeker doen) <3

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een mooi in memoriam !!
    Heel lang geleden in de zomer van 1977 waren Marjolein en ik waanzinnig verliefd op elkaar. Kalverliefde, die als een éénjarige zomerbloem vroeg in het najaar al weer was uitgebloeid. Later vond ik een meerjarige plant, die al jarenlang de allermooiste bloemen geeft, maar heimelijk bleef er een nostalgische hang naar die ene schitterende zomerbloem van toen.
    Misschien was het voor Marjolein trouwens niet meer dan een bosje onkruid, waaraan ze nadat ze het had uitgetrokken nooit meer heeft gedacht.
    Jammer dat ik haar nooit meer heb ontmoet en heel erg jammer en verdrietig dat dit nu ook nooit meer zal gebeuren.
    Riposa in pace, mio bel fiore.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Elisabeth, ik kan er niet over uit, kun je mij svp berichten op mijn email adres. big hug x

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bert, ik lees je reactie(s) nu pas via mijn mail, ik heb jouw email adres niet dus dan toch maar even reactie via m'n blog...ik heb gelezen wat je via 'het vrije woord' geschreven hebt.Jij en Marjolein hadden zeker een belangrijke band met elkaar (hoewel die band voor anderen (ik bijv.) vanwege 'het geobsedeerde, maniakale karakter' nooit echt begrijpelijk geweest is, maar ik weet zeker dat jij ook heel erg belangrijk voor haar was... Ik begrijp dat je het nieuws over haar sterven pas via mijn blog bent te weten gekomen?...Dat is spijtig!! Ik vind het mooi wat je hebt geschreven over jullie relatie, hoe belangrijk ze voor jou was en jouw rol in jullie relatie en je spijt daarvan!! Jullie hadden iets speciaals,, dat was tussen jullie, niets is voor niets! Koester het... Voor mij is het nog steeds heel onwerkelijk dat Marjolein gestorven is. ze zal altijd een bijzonder plekje in mijn hart houden! Ook bij jou! x

      Verwijderen
    2. Hoi Elisabeth,

      Hartelijk dank voor je reactie, ik veronderstelde dat je mijn email/berichtenservice kon achterhalen via de link naar facebook die ik in je blog had achtergelaten. Mijn email adres is overigens 4bertjansen@gmail.com.

      De eerste reactie op je blog (onder het vrije woord) heb ik per ongeluk verwijderd, ik wilde nog iets toevoegen, gelukkig heb je mijn woorden kunnen lezen. Het was als een donderslag bij heldere hemel toen ik Marjolijn via internet wilde achterhalen en in jouw blog las dat ze is overleden. De relatie met Marjolijn was het mooiste dat me in jaren was overkomen, ik zou een boek kunnen schrijven over haar kleurrijke gevoelsleven. Haar sporadische en impulsieve karakter, haar onzekerheden en haar gebrek aan zelfvertrouwen. De liefde die ze voor me koesterde had een verslavend (zoals wilt: ´manikaal´ of ´obsessief`) effect op mij. Het resulteerde in voortdurende angst- en paniekaanvallen en een sterke neiging tot `controle´. Nu, nog steeds, nadat er zoveel jaren verstreken zijn denk ik regelmatig aan jouw woorden ´self fulfilling propecy´. Ik was niet bij machte om mijn ´verlatingsangst´ te beheersen en ik heb haar daadwerkelijk van mij afgestoten. Het enige waar ik met tevredenheid over aan terugdenk is dat ik haar naderhand heb verteld dat het mislukken van onze samenlevingsvorm geheel en al te wijten is aan mijn onmacht om haar te geven waar ze recht op had. Marjolijn is precies zoals jij dat beschreven hebt en jij was inderdaad haar hartsvriendin, dat heeft ze mij vele malen gezegd. Mijn fouten kan ik nooit meer goedmaken, maar haar verlies als levensgezel en nu ok ´voorgoed´, is voor mij een levensles; Marjolijn heeft er niets meer aan maar ik doe er alles aan om dit een ander nooit meer aan te doen. Veel liefs, Bert x

      Verwijderen
  6. Elisabeth, mooi om je goed gevonden woorden over de prachtige vrouw Marjolein nog eens te mogen lezen.

    BeantwoordenVerwijderen