Jeugdvriendinnen

Op facebook zie ik een filmpje van een heel grote, in blokhut stijl verbouwde truck-camper. Alles is van massief hout en in mijn ogen echt Amerikaans overdone. Ik zie dit soort verbouwingsfilmpjes vaker omdat facebook heeft ontdekt dat ik die leuk vind. Ik zou ook best wel een campertje willen, niet om nu echt mee te gaan reizen, daar hou ik niet zo van, Henk, mijn echtgenoot, ook niet trouwens. Wij zijn behoorlijk honkvast. Sinds we in 2004 ons huis kochten in Frankrijk en in 2007 –ik was toen 42-  hierheen zijn geëmigreerd is al onze aandacht gericht op ons hier vestigen, integreren,  huis en schuur verbouwen, terrein verfraaien, stookhout, grasmaaien, tuinconcerten organiseren, studeren  en natuurlijk ook gewoon genieten van het Franse leven en al het moois om ons heen. 

Toch zou een camper heel fijn zijn, maar dan meer om bijvoorbeeld altijd mijn huis bij me te hebben als ik bij familie en vrienden in Nederland en in de rest van Europa op bezoek ga. Korte reisjes om iedereen weer te zien en toch niet afhankelijk te zijn van hun logeerkamers.
Ook zou een camper  ideaal zijn voor als ik ver van huis moet werken. Want werken en geld verdienen is voor mij, hier in dit afgelegen 'platte' land nog steeds wel een ‘dingetje’. Ik ben er elke dag mee bezig, maar de juiste richting heb ik nog niet gevonden, hoewel ik inmiddels sinds 2021 afgestudeerd hypnotherapeute ben, een behoorlijke ervaring heb als kaartlezeres en ook nog wel wat andere creatieve talenten tot mijn beschikking heb. 
Ik weet nog steeds niet waar ik nu echt voor moet kiezen en hoe ik het aan moet pakken. Klanten in Frankrijk of Nederland of beiden, per zoom of ter plekke, therapeut zijn of kunstenaar, spinnen, weven, schrijven, studeren… allemaal  leuk!

Daarnaast zijn er ook wat praktische zaken die me remmen, het ontbreekt me aan geld om te investeren en bijv. iemand in te huren om een mooie website te maken. Dus doe ik het zelf, maar dat schiet weer niet op, zeker niet als er dan bijvoorbeeld weer stookhout voor de deur gestort is dat in de hokken opgeslagen moet worden. En zo is er altijd wel wat…
Toch heb ik er wel vertrouwen in dat het me allemaal gaat lukken, mijn tijd komt gewoon nog, dat voel ik al jaren. En die camper die komt er ook nog wel, ik word al blij als ik eraan denk.  De wereld ligt in feite aan m’n voeten.
Maar nu, door toedoen van mijn lieve (jeugd)vriendin Lija ben ik toch wat verward en dat allemaal door een camperfilmpje.

Is dit iets voor jullie? , schrijf ik in het begeleidend berichtje als ik het filmpje van de oversized camper naar mijn vriendin Lija stuur. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het verstuur. Misschien omdat zij al jaren met haar man Mark minstens zes weken per jaar in hun camper op vakantie gaan, misschien omdat ze net terug zijn van een rondreis door Amerika, ik moest gewoon aan haar denken.
En warempel, ze reageert nog met een serieus antwoord ook:
Mooi ding, maar veel te zwaar om mee te reizen. En dat gaan we doen! 1 januari 2025 gaat Mark met pensioen en ik  1 maart 2025.
Jij ook ?? schrijf ik spontaan terug met een smiley.  Leuk! Voeg ik er nog aan toe. 
Echt iets voor hun dat reizen, denk ik nog,  ze hebben groot gelijk!
 
De schok komt enkele uren later, ’s avonds  als ik in bed lig. “Lija met pensioen” schiet het door m’n hoofd . Pensioen????? Maar we zijn even oud!!   En inderdaad, dat is waar ook, volgend jaar worden we 60 !! Wat oud lijkt dat ineens! Ik zie ons nog op onze brommers naar school tuffen en daar vooral niet aankomen. Het urenlang kletsen en lachen en vooral feestjes afstruinen.  Onze studies later, volkomen andere richtingen, ook letterlijk. Ik verhuisde naar Amsterdam, zij bleef in Brabant. Maar we hielden contact en nu nog, als we elkaar zien is het weer als vanouds. En ondanks dat zij een heel ander parcours heeft afgelegd, komen onze ervaringen en de fases waarin we zitten in ons leven toch altijd op een of andere manier overeen, maar nu……. Wel melig, denk ik terwijl ik moet grinniken: Zij denkt aan haar pensioen en ik denk nog steeds dat mijn carrière gaat beginnen !

Podcast - internet- stress

Sinds nov. 2023 zijn Imco Lanting en ik begonnen met ‘De Emigranten Podcast’… Heel leuk om te doen. Ook wel spannend want we zijn spontaan begonnen, dus het ‘format’ is nog in ontwikkeling.
En natuurlijk hebben wij ook last van beginners ‘vergissingen’ zoals het van te voren niet controleren of er wel voldoende ruimte op je kaart staat om op te nemen, bijv… Ach, dat is allemaal wel op te lossen… maar dan moet internet natuurlijk niet uitvallen! ;-)  

Het is dinsdagavond, een half uur voor het einde van tweede kerstdag. Terwijl ik, net voordat ik m’n bed in stap  toch nog even mijn telefoon controleer op berichten zie ik het bericht van Imco.

“Hi Lies, podcast alarm!! Ben je nog wakker? Je hebt het eerste uur niet op m’n usb-stick gezet maar 2 x het tweede uur. Als je zo snel mogelijk het eerste uur aan me stuurt via we transfer, dan vervang ik het meteen!”
Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij,  denk ik half gelaten, half verontrust, terwijl ik in plaats van mijn bed in te stappen de computer maar weer opstart.

Afgelopen zondag de dag voor kerst, hebben we deze opnames gemaakt en aanvankelijk ging alles goed. We hadden voor de derde keer op rij prachtig zonnig weer en de stemming zat er goed in, zo goed dat we besloten om er nog een deel achteraan te plakken.
Op dreef vervolgden we het tweede deel en ook dat uur was voorbij voor we het doorhadden. Imco pakte de telefoon voor onze Charles-eind-tune en toen zagen we het:  het rode opnamelampje op de ‘zoom’ brandde niet meer.  
“Shit, hoe lang was dat al uit?” Beduusd keek ik naar het beeldschermpje,  ‘card full’ stond er in kleine letters. “Ojee, ik hoop niet dat we hier lang voor niets hebben zitten te kletsen!”
Het bleek mee te vallen, eigenlijk stond alles erop tot net voordat we af zouden ronden.  “Nou ja”, zei Imco, “dan moeten we maar wat gaan plakken en knippen straks, fluitje van een cent!”
We besloten om even binnen wat te gaan eten en de kaart ‘leeg’ te maken op de computer. Vervolgens terug de ‘studio’ in om even het laatste stukje opnieuw op te nemen, de boel ‘even’ aan elkaar te plakken en dan zou het hup, het internet op kunnen.
 
Zo hadden we het gedacht. Maar na 2 uur zaten we nog steeds achter de computer. Tijdens het gesprek hadden we het er al over gehad dat ons internet eruit lag (al anderhalve week)vanwege een boom die op de kabel is gevallen, nou dat bleek een groter probleem dan gedacht. Onze enige verbinding met de wereld was via mijn 4g netwerk van mijn telefoon. Maar dit netwerk was en is, hier à la campagne, zeer zwak!
Gelukkig had ik het audio verwerkingsprogramma al eerder gedownload dus we konden ermee werken. Maar dat viel tegen! Het nieuwe einde wilde niet plakken aan het eerste stuk. Voor ons beiden een raadsel waarom zoiets simpels in dit programma nu niet lukte. Ondanks dat we er inmiddels  behoorlijk tabac  van hadden konden  we het beiden niet loslaten: we wilden het die dag gezamenlijk afronden.

Omdat we al zo lang bezig waren en het zo moeizaam ging, besloten we dat Imco via zijn computer dan maar alvast deel 1 op internet zou zetten terwijl ik verder ploeterde met het programma. Maar uploaden naar spotify mislukte omdat het 4g netwerk (uitgezonden als telefoonwifi) steeds kleine uitval had. We besloten het eerste uur op een usb stick te zetten en samen nogmaals verder te gaan met de plakpoging van deel 2. Het zal ook de vermoeidheid geweest zijn, het lukte niet, we hadden alle mogelijkheden al  20 maal herhaald in de hoop dat het dan ditmaal wel lukte. Niet dus! De ‘help’ functie van het programma stond online en viel steeds uit.
Uiteindelijk besloten we dat Imco alles op een usb-stick mee naar Clermont-Ferrand zou nemen.  We zouden beiden kijken of we de volgende dag het tweede deel nog geplakt zouden krijgen. Het was 19.30 uur, we hadden het gehad! Eenmaal terug in Clermont Ferrand, zette Imco ’s avonds laat  toch nog alvast deel één op internet.

Gisteren, eerste kerstdag, deed ik nog een poging om het tweede uur te bewerken maar rond het middaguur had ik er zo genoeg van dat ik het opgaf. Ik wilde naar buiten, samen met Henk de zon in, het was tenslotte toch ook een feestdag.  
’s Avonds app-te ik Imco dat ik het voor vandaag 12 uur klaar zou hebben.
Ik was vastbesloten om een oplossing te vinden. Dus zat ik vandaag  om 10 uur weer achter de pc. Maar het lukte gewoon niet met dit programma.
Ik probeerde een ander gratis verwerkingsprogramma, dat wonder boven wonder te downloaden was via 4g, en toen lukte het ineens, de delen waren versmolten. Yesss, dacht ik blij,  gelukt, en nog voor 12 uur! Maar toen ik het op wilde slaan bleek ik ineens toch een betaald abonnement te moeten aanschaffen. Geen optie !
Een ander programma gedownload, maar dat was nog ingewikkelder. Als internet nu goed zou werken had ik de audio bewerking  gewoon online kunnen doen, dat had ik al eens eerder gedaan. Tegen beter weten in probeerde ik het toch nog eens, maar tevergeefs! Internet was te zwak.  
Ten einde raad dacht ik, dan ga ik met de zoom gewoon die versie, die ik niet op kan slaan maar wel afspelen, opnieuw vanaf de pc opnemen, maar ook dat zat tegen: ik kon nergens in huis het verbindingskabeltje vinden… Ik stond op het punt te ontploffen.

“Vanaf mijn balkon zie ik in de richting van de Livredois-Forez allemaal rook opstijgen, dat komt zeker uit jouw oren!” grapte Imco toen we elkaar even later spraken en ik hartgrondig mijn beklag deed.
“Ik zou het mijn broer kunnen vragen” zei Imco peinzend, “maar ja, het is wel kerst”. Na nog wat heen en weer gesteggel besloten we toch zelf nog even verder te gaan. Imco zou het (onmogelijk onduidelijke) programma ook downloaden op zijn computer en kijken hoe ver hij zou komen. Zo gezegd zo gedaan.

Wat er toen gebeurde vind ik behoorlijk bizar.
Ineens, binnen 5 minuten,  toen ik wederom wéér eens dezelfde handeling ‘knippen, opslaan en plakken’ deed, bleven de 2 delen ineens aan elkaar plakken. Een raadsel, waarom nu wel!
Poeh, wat een opluchting! Enthousiast appte ik even snel aan Imco dat het me gelukt was en drukte op de knop ‘exporteren’, (opslaan dus).
Op dat moment belde Imco en zei opgetogen: “Het is gelukt!”
“Ja”, jubelde ik, “wat ben ik blij dat het me eindelijk gelukt is!”  Er viel een kleine stilte.  “Ja, maar het is mij gelukt”, lachte Imco aan de andere kant van de lijn, "daar belde ik voor". Hij had mijn berichtje nog niet gezien. 


Wij hebben dus in dezelfde tijd en op hetzelfde moment, hij in Clermont-Ferrand en ik 60 km verderop, het probleem in ong. 5 minuten opgelost!
Zo heb je in uren geen resultaat en alleen frustratie en het andere moment heb je samen los van elkaar de oplossing voor het probleem.  Ziedaar, volgens mij een voorbeeld van de werking van de kwantum/deeltjes theorie, zo duidelijk heb ik het persoonlijk nog nooit meegemaakt, wat bijzonder!

Eind goed al goed…
Niet dus, Imco ontdekte zojuist dat deel 1 wat al sinds kerstavond online staat niet deel 1 is…

Nu zit ik dan wederom achter de pc en probeer het bestand via we-transfer naar Imco te sturen.
Het gaat tergend langzaam, na 1 minuut is het nog maar 1%, dit gaat dus nog uren duren, dat trekt de verbinding vast niet en ik ook niet, ik wil naar bed!!  Opeens bedenk ik dat het nog een wav (een heel groot) bestand is. Ik besluit nog een laatste poging te doen.  Via het beruchte programma maak ik van de wav een mp3.  Opnieuw weer aanmelden bij we-transfer. De code ontvangen per email etc.. het gaat traag maar wel sneller dan de eerste poging. Inmiddels staat het uploaden toch al op 50 %. Maar ik ben het beu, ik wil naar bed. Het zal wel goed gaan, denk ik hoopvol.
Maar vanuit m’n bed zie ik tot m’n schrik, als ik nog een laatste maal naar het scherm in de verte kijk dat  het vorderingsproces  ineens weer terug op 35% staat. Resoluut stap ik uit bed en klap de laptop dicht. Ik heb het hélemaal gehad!!! Weltrusten.

Inmiddels woensdagochtend 9 uur, ik zit weer achter de pc. Alles weer opnieuw opgestart, het upload proces staat al op 65% . Om zoveel mogelijk ontvangst te hebben staat mijn telefoon op de vensterbank tegen het raam geplakt. Vanaf mijn stoel heb ik zowel het computer- als telefoonscherm goed in het oog. “Oh, alsjeblieft,  blijf verbonden!”  prevel ik hoopvol naar rechts in de richting van de telefoon. Links zie ik het scherm licht en donker worden, soms zijn er reclames en dan zijn ze weer weg, maar… het uploaden gaat door. Het draaiend rondje staat inmiddels op 90%. “Ohhhhh, blijf verbonden! 95%..., 96%,.... 97%...”, tel ik hardop mee… 99%... nog even blijft het draaien zonder dat er iets gebeurd, ik zit zowat in het scherm! En dan eindelijk… we-transfer geeft aan dat het verstuurd is.

Deze (internet) horde is genomen, wat ben ik blij! Ik wil naar beneden, gezellig met Henk  koffie drinken en wat ontbijten. Beneden word ik blij begroet door onze twee nieuwe hondjes. Ik kijk naar buiten, het is wederom prachtig zonnig weer. Heerlijk, we gaan naar buiten de natuur in, even genieten van het mooie leven in Frankrijk, en moed verzamelen...Straks over op horde twee:
voor de zoveelste keer sinds twee weken maar weer eens Orange bellen….
                --------------------------------------------------------------------------
Voor wie nieuwsgierig is.

Hierbij de link naar de De Emigranten Podcast:

https://podcasters.spotify.com/pod/show/imcolanting/episodes/De-Emigranten-Podcast-Afl--1--part-1-e2ce33i

En de link naar onze Facebookpagina: 

https://www.facebook.com/groups/2618578878307356
 

 

Geëmigreerd en 15 jaar verder, waar sta ik nu? Tijd voor zelfreflexie... (3e en laatste)

Bij Pole Emploi (arbeidsbureau) bleek dat ik een nieuwe conseillère (consulente) had gekregen. Na een teleurstellend onderhoud in 2013 met een andere vrouw die toen tegen me zei dat ze, behalve ‘me inschrijven’, niets voor me kon doen, was ik daar nooit meer geweest.
Die vrouw had me indertijd geringschattend aangekeken, waardoor ik van de zenuwen helemaal niets meer van mijn Frans bakte. Ik voelde me zo ongelooflijk Nederlands en onbeholpen, door haar ogen zag ik de onmogelijkheid van mijn positie, wat weer haarfijn aansloot bij mijn eigen gevoel van falen en onvermogen.

Maar gedreven door mijn hevig verlangen om uit de problemen te komen en geld te gaan verdienen had ik nu, drie jaar later de stoute schoenen toch weer aangetrokken en bij Pole Emploi aangeklopt.
Deze veel jongere vrouw begroette me hartelijk. Aangemoedigd door haar welwillende houding en ook doordat ik inmiddels toch wel beter Frans sprak vertelde ik haar  over mijn problemen om in Frankrijk te integreren en werk te vinden. Dat ik inmiddels zoveel had geprobeerd en dat ik niet meer wist hoe ik het aan moest pakken en nog belangrijker, dat ik niet meer wist wat ik nu verder nog zou kunnen. Ik was het vertrouwen in mijn keuzes kwijtgeraakt.

De conseillère begreep me helemaal en noteerde alles in mijn dossier. “ Op het moment zijn er volop mogelijkheden om u via Pole Emploi te ontwikkelen”  zei ze vriendelijk. “Maar laten we bij het begin beginnen met een ‘Bilan de compétences’ (beoordeling van vaardigheden). Eens kijken welk beroep nu werkelijk geschikt voor u is!”
“Oh wat fijn, weet u, ik wil zo graag werken en iets betekenen voor deze omgeving!” zei ik enthousiast. “Alors, dan gaan we daar aan werken,” antwoordde de vrouw vol vertrouwen, “mensen als u hebben we hier nodig!”
Op de terugweg naar huis echode haar woorden na in mijn oren… Ik was nodig, ik was nodig!
Alles zal veranderen! Jubelend zat ik achter het stuur, ik kon m’n geluk niet op. 

Vier weken later was het onderzoek afgerond. Met een jong meisje van het 'Compétences bureau' had ik allerlei lijsten ingevuld en besproken en  de conclusie was dat ik absoluut niet geschikt was voor de Horeca en ook niet voor het werken in de ouderen en jongerenzorg, maar dat wist ik al. Waar ik wel geschikt voor was, was weer gewoon voor mijn werk als artiest, als schrijfster/vertaalster en vanwege mijn sociale achtergrond werken als coach. Maar ik had alleen maar mijn Tarotkaarten, ik had steun nodig via een echte coachopleiding. Nu kon je via Pole Emploi cursussen vergoed krijgen maar het meisje kon me zo al wel vertellen dat dit natuurlijk niet gold voor zo’n dure particuliere coachopleiding. Die optie viel dus af!  

Dus vier weken na aanvang stond ik met de uitkomst van mijn ‘Bilan de compétences’ nog steeds voor dezelfde onmogelijkheid.
Het zou het beste zijn als ik zou investeren in mijn beroep als artiest/waarzegster. Een nieuwe aanpak, goede Franse website en reclamemateriaal en vooral een kostuum passend bij mijn leeftijd.
De moed zakte me in de schoenen, want wat had ik daarvoor nodig?  Juist: geld.
Een dag later zat ik wat murw zonder veel hoop achter mijn computer te kijken op de site van Pole Emploi. En daar tussen al die baantjes die niets voor mij waren stond het ineens:
Gevraagd twee werknemers in een naaiatelier in het kader van een ‘atelier d’insertion’.

Ik  wist dat zo’n 'atelier d'insertion' een sociale werkplaats was waar mensen die ver van de arbeidsmarkt verwijderd zijn onder begeleiding kunnen werken aan terugkeer naar een werkzaam leven.
Een naaiatelier! Daar zou ik nou nooit aan gedacht hebben maar iets erin sprak me aan.
Vroeger had ik nog wel eens zelf kleren in elkaar geflanst, dat vond ik eigenlijk best leuk. “Maar een sociale werkplaats is wel een heel laag niveau” fluisterde een angstig stemmetje in me. “Ja, maar het is toch ook creatief werk!” wierp een ander stemmetje tegen. Zo zat ik wat te dubben toen ik ineens een ingeving kreeg. “Verrek, ik ken die vrouw die daar technisch begeleidster is.”
Ze was klant in ons café, een vriendin van een muzikant. Nadine, een leuk mens, ik wist dat ze oorspronkelijk kostuumnaaister van beroep was. Ik had destijds altijd leuke gesprekken met haar aan de bar. 

Ineens zag ik het voor me! Werken in een naaiatelier, iets compleet anders!
Misschien zou ik hiermee de vicieuze cirkel waarin ik vastzat kunnen doorbreken!

Resoluut pakte ik de telefoon, ik wilde het met haar bespreken. Geweldig, ik had zelfs haar telefoonnummer nog!
Zij reageerde ook meteen erg enthousiast: “Ja het zou ideaal voor jou zijn! Je kunt bij ons werken aan jezelf en aan je Frans, je komt uit je isolement én je kunt geld verdienen zodat je daarna kunt investeren in je bedrijf!”
Ze legde me uit dat deze vacature via Pole Emploi ging, dus dat ik hen een sollicitatiebrief moest schrijven, die zou dan vervolgens weer bij haar terechtkomen. “Oh… dat ga ik direct doen!” reageerde ik blij en enthousiast door de telefoon.
Het was zaterdag en de hele middag zat ik ijverig te schrijven en ‘s avonds was de brief via de mail verstuurd, inclusief een persoonlijk berichtje aan mijn consulente waarin ik haar mijn motivatie toelichtte.  

Vol verwachting controleerde ik maandag elk uur mijn mailbox. Er kwam geen reactie van mijn aardige consulente. Dinsdag ook niet, en vrijdag nog steeds niet. Was er iets mis gegaan? Wat moest ik doen ? Ik wilde niet pressen, misschien was ik wel veel te ongeduldig?
Anderhalve week later kreeg ik een telefoontje van Nadine van het atelier: “Liesbeth, waarom heb je nog niet geschreven? We gaan eind van de week met de gesprekken beginnen. Wil je het nog wel?”
Ik was met stomheid geslagen. “Ik heb wél geschreven! Zelfs de dag dat wij elkaar gesproken hebben!”
“Nou ja, dat geeft niet,” antwoordde ze resoluut. “Vrijdag komen alle sollicitanten, kom dan ook en neem de brief en je cv mee.”  “Ok, graag Nadine! Dank je wel!”

Verbluft zat ik met de telefoon in m’n handen. Het was wéér gebeurd! Die aardige consulente had gewoon mijn sollicitatiebrief niet doorgestuurd waardoor ik zelfs de kans niet had om aangenomen te worden.
Dit was dus wéér iemand die heel vriendelijk in mijn gezicht was geweest, die had gezegd dat ze me begreep, dat ze me zou helpen en zelfs suggereerde dat de omgeving mensen zoals ik nodig had, maar die uiteindelijk niets deed.
Dit gedrag, waar ik al die jaren op stuk gelopen was, waardoor ik geen vertrouwen in mijn intuïtie meer had, had me mijn laatste sprankje hoop en vertrouwen kunnen afnemen.
Maar deze keer liep het anders: Ik had een andere ingang: Ik kende iemand in een kaderpositie!!!

Op 15 oktober 2016 begon mijn baan op het naaiatelier. Sindsdien is mijn leven, persoonlijke ontwikkeling en integratie in Frankrijk in een stroomversnelling gekomen.
Ik heb tot de bodem moeten gaan! Qua sociale positie was ik in de laagste sociale klasse terecht gekomen.
“Oh, werk je daar als begeleidster?” vroegen vrienden en familie toen ik vertelde van mijn baan. “Nee, ik werk daar als arbeidster!” antwoordde ik dan trots en beschaamd tegelijk.

Ik heb een jaar in het atelier gewerkt. Het was een bewogen jaar met momenten waarop ik hartgrondig dacht: Wat doe ik hier!
Het is een heel hiërarchische wereld. In feite waren er twee équipes: de begeleidsters, dit waren leuke intelligente onafhankelijke vrouwen met hetzelfde opleidingsniveau als ikzelf, maar daar hoorde ik dus niet bij. Ik hoorde bij de andere équipe van laag of niet opgeleidde vrouwen (“les filles”) die het naaiwerk deden en hulp nodig hadden.
Dat was in het begin heel moeilijk. Ik moest mijn trots opzij zetten en aanvaarden dat ik soms stompzinnig werk moest uitvoeren zoals een kast met lappen uit- en inruimen omdat er niet genoeg naaiwerk was. Op zo’n moment was het voor iemand die altijd eigen baas is geweest zoals ik, tergend om onderaan de ladder te staan!   

Gelukkig begrepen Nadine en de andere begeleidsters mijn positie en kreeg ik privileges. Als er niet genoeg werk was mocht ik Frans studeren in plaats van stompzinnige klusjes doen.  
Daarbij was er juist toen ik begonnen was paniek in het atelier, er zou niet voldoende subsidie zijn voor het komende jaar. Een aantal begeleidsters werden ontslagen. Toevallig had ik een vriendin in Nederland die ook begeleidster was op zo’n zelfde naaiatelier in Nederland. Dat Nederlandse bedrijf draaide volledig op eigen kracht, zonder subsidies. Ik had ideeën over hoe wij dat aan zouden kunnen pakken en ik kreeg toestemming om dat onder naaitijd uit te zoeken in de computerkamer.  Er kwamen mensen van het hoofdkantoor in Clermont-Ferrand om met mij hierover praten.

"Les filles” van mijn équipe waren in eerste instantie wantrouwend naar mij, het spande erom! Eén van de dominantste vrouwen begon me onderhuids te ondermijnen, door tijdens mijn afwezigheid mijn naaiwerk en mijn naaiattributen te verplaatsen, zodat ik ze moest gaan zoeken als ook ik weer achter de naaimachine moest. Dan werd er gegniffeld achter mijn rug. Toch zette het pesten gelukkig niet door, blijkbaar vonden ze me toch te aardig en accepteerden ze mijn uitzonderingspositie. Ik was anders, dat zagen zij ook wel! Nadine zei dat ik haar wel mocht tutoyeren omdat we elkaar nu eenmaal al vriendschappelijk kenden, dat was logisch. En voor mijn (te) harde werken vonden ze een goede verklaring waardoor de vrede weer hersteld werd: Ik kwam uit het noorden, die mensen werken nu eenmaal harder en zijn ambitieuzer.

Ik bloeide op, ondanks alle ups en downs en ik zag dit ook gebeuren bij de andere “filles.”
Vaak wordt er heel laagdunkend gedaan over dit soort ateliers maar ik heb vanuit eigen ervaring geleerd wat een goede functie ze hebben. Iedereen krijgt de kans om zich op z’n eigen niveau te ontwikkelen.
Ik heb een tijdje onderzocht of het vak van begeleidster van zo’n atelier iets voor mij zou zijn. Als ik had gewild, dan had ik nog een jaar langer moeten blijven werken, zodat ik onder werktijd ook de opleiding zou kunnen doen. Maar ondanks dat ik het een heel goed beroep vind besloot ik het toch niet te doen. Het is een wereld van regels en hiërarchie, daar pas ik niet tussen. Ik besloot dat ik liever gewoon zelfstandig coach wilde worden. Dus na een jaar vertrok ik, iedereen begreep het!

Op 15 oktober 2017 stond ik weer op straat. Nog steeds geen ander werk maar alles was veranderd.
Henk had inmiddels vervroegd pensioen dus we hadden een basisinkomen. De laatste schulden waren afbetaald.  Doordat ik veel beter Frans sprak en door alles wat er dat jaar gebeurd was had ik weer zelfvertrouwen. Maar het allerbelangrijkste: ik had contacten!
Want ondanks dat ik had gewerkt op de onderste laag van de arbeidersklasse was ik opgemerkt bij mensen in kaderfuncties.

Het balletje ging rollen: Ik was geïntegreerd en werd geaccepteerd.
Mijn begeleidster werd een vriendin, ik meldde me aan bij een vrouwen ondernemers netwerk in Clermont-Ferrand. Mijn werk als artiest/waarzegster ging beter lopen.
De directrice van Pole Emploi, die ik ook dat jaar via het atelier had ontmoet, regelde dat ik een opleiding NLP in Avignon kon volgen. Dat was ook weer een geweldige uitdaging en ervaring!
In 2019 werkte ik 4 maanden bij de ANWB om een vervolgopleiding NLP te kunnen bekostigen. 4 maanden op kamers in Lyon, heerlijk. Weer eens verblijven in een grote stad. De vervolgopleiding ging door te weinig deelnemers niet door, maar bij ‘toeval’ kwam ik in aanraking met een opleidingsinstituut tot Humanistische Hypnose in Parijs en Lyon. In ruil voor een opleiding heb ik 2 boeken vertaald van het Frans naar het Nederlands….  De opleiding heb ik inmiddels (okt. 2021) afgerond en ik ben trots op mijn titel: 'Maître praticien en Hypnose Humaniste'. 

Dus dankzij één Frans contact, mijn reddende engel Nadine van het naaiatelier is de deur naar echte integratie in Frankrijk voor mij opengegaan. 
Alles draait om de taal spreken maar vooral contacten hebben!
Achteraf zie ik ook wat een rijke periode ik achter de rug heb. De financiële- en taal problemen hebben me compleet op mezelf teruggeworpen. En ja, je kunt je dromen waarmaken, maar de weg ernaartoe gaat niet altijd zoals je gedacht had.  
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe het voelt om “vast” te zitten, om je wanhopig te voelen en dat je er toch weer uit kunt komen! In mijn geval door een “knieval” te doen en daarna genoegen te nemen met de kleine stapjes voorwaarts!  
Ik voel me rijk en dankbaar.
 

 

De ervaringen in het atelier zijn zo bijzonder geweest, dat ik er waarschijnlijk nog wel eens over zal schrijven!   

 

 

 

 
 

Geëmigreerd en 15 jaar verder, waar sta ik nu? Tijd voor zelf-reflexie… (2)

Toen we 4,5 jaar de na de opening, de deuren van ons café in december 2011 definitief sloten dacht ik: zo, en nu ga ik weer gewoon in mijn eigen vak werken en geld verdienen.

Na al die jaren van hard werken en dienstbaar zijn had ik ontzettende zin in om weer fulltime als artiest aan de slag te gaan. Ook Henk ging zich, als contrabassist weer meer toeleggen op optredens buiten de deur. Gelukkig had hij dankzij ons café een enorm netwerk aan muzikanten opgebouwd.
Ik nam weer contact op met mijn organisatienetwerk in Nederland, maar dat viel tegen. De tijd had ook daar niet stilgestaan en het was duidelijk: ik en mijn act lagen eruit. Een jongere garde had mijn plaats ingenomen.  Maar dat was niet het enige, ik merkte dat de hele entertainment business in Nederland veranderd was.  
Alles was superchic geworden, een en al glamour. Was Nederland nu zo veranderd of was ik inmiddels al zo  verfranst?

Ik zou me aan moeten passen aan deze snelle veeleisende wereld, een nieuwe act moeten verzinnen, een nieuwe aanpak met een ander imago dan die van inmiddels ‘suffe waarzegster in een soepjurk’, zoals Henk het zo fijntjes verwoordde.
Naast de vraag of ik hier nog wel zin in had, kwam natuurlijk ook het probleem geld. Om te investeren heb je geld nodig en dat had ik dus niet.

Gelukkig had ik hier in de buurt kennis gemaakt met een Franse organisator van circusspektakel en die zag wel wat in mijn ‘act’ als zigeunerin. Ik sprak inmiddels voldoende Frans om kaart te lezen.  Toen ik hem aangaf dat ik heel druk bezig was met Frans studeren zei hij lachend: “Maar verlies je accent niet hoor!”  
Hij probeerde me werkelijk aan werk te helpen, maar het kwam langzaam op gang. Hier was dat waarzeggen op feestjes niet echt bekend, de mensen waren wat wantrouwend. Maar als ik wel werd ingehuurd dan waren ze allemaal razend enthousiast, dus ik had wel de hoop dat als ik eenmaal bekend zou zijn, veel zou kunnen werken.
Ik had gewoon meerdere opdrachtgevers nodig!  Via internet schreef ik wel honderd Franse organisatiebureaus aan, soms kreeg ik een antwoord dat ze mijn act in een dossier zouden bewaren. Maar net als in Nederland destijds zou ik eigenlijk zo’n bureau moeten bezoeken om mezelf te presenteren. De Tarotkaarten meenemen en laten zien welke impact mijn act kon hebben. En dat kon dus niet omdat reizen door Frankrijk nu eenmaal geld kost. En zo eindigde elke poging die ik deed steeds weer op het grote struikelblok: geld.

het was me wel duidelijk dat ik met die enkele Franse en soms nog Nederlandse optredens niet uit het  geldgebrek dal zou komen.
Ik had structureel werk en inkomen nodig !
Het zou beter zijn als ik gewoon een baan had, maar wel een beetje op niveau. Het leek me heel leuk om iets in het toerisme te doen. Ik dacht dat ik met mijn enthousiasme,  klantgerichtheid én kennis van Engels, Nederlands en een klein beetje Duits wel kans zou maken.   
Maar dat viel tegen! Alle aardige mensen waar ik de voorgaande jaren een leuk contact mee had gehad gaven geen sjoege. Ze bleven vriendelijk maar het baantje kreeg ik niet.
Ze vonden me wel  leuk, beetje gek en aardig, prima als uitbaatster van ons “Café des Arts” maar blijkbaar  niet geschikt voor de rol van collega! Er waren ook gewoon niet zoveel banen en wel veel jonge Franse sollicitanten met een diploma voor toerisme. En om eerlijk te zijn begreep ik ook wel dat mijn Frans goed genoeg was voor een café eigenaresse en artieste, maar niet representatief voor een medewerkster op kantoor.
Een vrouw van de communauté commune zei letterlijk op een voorstel van mijn kant : “Daar heb je madame Arts weer met haar ideeën!”

Inmiddels waren we anderhalf jaar verder en was ik de wanhoop nabij en dat wreekte ik op mezelf: “Wie ben ik eigenlijk nog, wie zit er nu op mij te wachten, ik kan niets, ik zie er ook niet uit, ik ben oud, dik en oninteressant… !”
Ik was 51, m’n zwarte haar was verruild voor een grijze bos. Dat was het: ik was een grijze muis geworden, “een mislukking”!

Al mijn vaste waarden en zekerheden waren omver geworpen:
In Nederland was ik op het moment van vertrek de best betaalde waarzegster in de entertainmentbranche, ik wist me te verkopen, communicatie was mijn sterke kant. Hier in Frankrijk durfde ik haast geen geld meer te vragen, alles leek mij veel te duur. Ik was de feeling voor geld kwijt geraakt.  Dit werd ook bevestigd door de omgeving. Alle Franse mensen die wij kenden leefden van een habbekrats, sommigen hadden misschien wel meer te besteden maar iedereen vond alles te duur.
Op communicatieniveau voelde ik me teruggeworpen op kleuterniveau.
In Nederland was ik een persoonlijkheid met eigen vrienden, hier was ik onderdeel van een stel geworden. Natuurlijk wilde ik heel graag met Henk samen zijn, ook onze muzikantenvrienden en de mensen uit de omgeving  vond ik heel leuk en aardig  maar ik miste ontzettend echte vriendinnen om gezellig diepgaande gesprekken mee te voeren.

Ik dacht er ook aan om met mijn kaarten te gaan coachen, maar het bleef bij het plannen maken. Het lukte me niet om het concreet te maken.
Eigenlijk was dat wel logisch! Ik was bang geworden om te ondernemen en risico’s te nemen. Ik was in mijn leven altijd gewend geweest dat het “meezat” , dat mensen open stonden voor wie ik was, hier liepen al mijn pogingen uit op een flop. Ik was mijn bravoure en eigenwaarde kwijt.
Ik was zelf vastgelopen, dan kom je niet ver als coach!

Aangezien ook al mijn sollicitaties en pogingen om hier in Frankrijk aan de bak te komen op niets uitliepen en er niet veel anders te doen viel, ben ik op aandringen van Henk begonnen met schrijven.
Het boek over onze belevenissen, dat ik eigenlijk al een tijd wilde schrijven. (zie mijn tweede blogverhaaltje, juli 2013)
En warempel, ik knapte op!
Het was heerlijk om over onze beginperiode te schrijven, ik werd er vrolijk van!  Ook in het schrijven zelf had ik enorm veel plezier, ik was eigenlijk verbaasd over mezelf , dat het zo gemakkelijk ging.
Ik begon mijn oude bravoure weer terug te krijgen, zeker toen mijn schrijverij geaccepteerd werd door een Nederlandse uitgever. Ik kreeg het gevoel dat ik weer meetelde.
Ik begon mijn blog en had dat eerste jaar al 30000 views en kreeg leuke reacties. Ik had weer hoop op de toekomst met een baan als schrijfster.

In de tussentijd deed Henk nog steeds optredens in de omgeving, had enkele leerlingen en was begonnen met muziek schrijven.
Er kwam een soort innerlijk rijke en vredige periode, we leefden heel erg op onszelf, genietend van de prachtige natuur en ons huis, dat we toch nog steeds hadden, allebei volgden we ons hart en waren bezig met een creatief proces. Iets waar ik eigenlijk heel trots op was.   
In de zomer organiseerden we tuinconcerten waarbij iedereen iets te eten en drinken meenam. Voor de muzikanten gingen we na afloop met de pet rond.
En waar dezelfde personen in de kroeg zuinigjes op één drankje hadden gezeten, kwamen ze hier aan met een overvloed aan zelfgemaakte taartjes, hapjes en voldoende drankjes, alles werd gedeeld. Het waren super gezellige middagen met goede muziek, de gasten waren hartelijk en genoten. De muzikanten kwamen graag met Henk spelen, ook voor hen was het een feestje. Dat waren de zorgeloze momenten van het leven als God in Frankrijk!  

Op zich konden we zo onszelf die eerste vier jaar na de sluiting nog wel bedruipen en zelfs gelukkig zijn, zolang we gewoon dit kleine sobere Franse leventje leidden. Door de sluiting van ons café bouwden we in ieder geval geen verdere schulden op, dat was alleen al een enorme opluchting!
Armoede op zich is heus niet erg zolang er nog perspectieven zijn! Je kunt best een tijd héél sober leven en gelukkig zijn omdat je weet dat het een keer goed komt.  

Hoewel we met heel kleine beetjes deze schulden aflosten, ging het toch financieel steeds moeizamer. Spullen zoals computers, auto, wasmachine, schoenen, kleding die we nog uit onze rijke’ Hollandse tijd hadden gingen kapot, de kachel begaf het en voor vervanging was natuurlijk geen geld. Alle centen moesten worden omgedraaid!  

Henk verkocht een aantal versterkers en twee basgitaren. Ik verkocht mijn viool. We hielpen iemand verhuizen en kregen in ruil een oud maar heerlijk bed, precies wat we nodig hadden.
Maar spontane ritjes naar Nederland, zomaar voor een verjaardag zaten er niet in, cadeautjes geven ho maar, zelfs logerend bezoek ontvangen gaf stress…

Gelukkig werden we erg geholpen door vrienden en familie, financieel  of met spullen, wat natuurlijk heel lief was, en zelfs onze redding!
Maar dat heeft ook een keerzijde. Mensen gaan zich uit bezorgdheid ook met je bemoeien.
Onze lieve vrienden en familie bekeken de zaak vanuit hun Hollandse perspectief, zij hadden niet in de gaten dat we echt ons best deden maar dat we zo ver over onze grenzen waren gegaan dat we lamgeslagen waren door de financiële problemen…  
Onbegrip volgde, mijn ouders wilden dat we terugkwamen. Mijn vader zei  hartgrondig: “Wat zoeken jullie daar toch in die armoede, kom terug naar Nederland, hier kun je gewoon weer werken!”  en werd vervolgens boos omdat we dat niet deden.
Onze kinderen werden boos omdat we niet meer naar Nederland op bezoek kwamen. Het hebben van géén geld was onvoorstelbaar voor onze ‘rijke’ familie in Nederland, zij zagen het als een keuze.
Iedereen wist wel een oplossing voor ons, maar wij zaten gewoon vast. Tussen wal en schip gevallen.
Zelfs voor terug verhuizen heb je geld nodig.
Het was ook maar de vraag of we in Nederland, met onze leeftijd (50 en 63),  wel zomaar gelijk aan de slag zouden kunnen gaan. En geen geld hebben in Nederland leek ons nog zwaarder dan hier in Frankrijk. Daarbij ging ook iedereen voorbij aan het feit dat we geëmigreerd waren en dat we ons bestaan hier wilden opbouwen. 

Inmiddels was het 2015, ik had twee boeken geschreven. Ze waren lovend ontvangen maar ook weer hetzelfde liedje: het leverde geen geld op.
Ik verviel in een tweede dip periode, al mijn hoop had ik op het schrijven gezet. Het was zo’n teleurstelling! Zelfs de e-books werden haast niet verkocht. In 2014 slechts 3 stuks terwijl ik inmiddels meer dan 35000 views op mijn blog had. Ik begreep het niet en was ook boos.
“Die boeken kosten maar 5 euros, dat zou toch niet zo’n drempel moeten zijn voor mensen die blijkbaar wel mijn verhaaltjes leuk vinden om te lezen?” klaagde ik gefrustreerd tegen Henk.  

En zo begon het weer van voren af aan, weg was mijn vertrouwen in de toekomst. 
Het allerergste van die periode voor mij was dat ik het gevoel had een tweederangs burger te zijn geworden. Als je geen geld hebt tel je niet meer mee…
Als je voor een groot deel  leeft van wat mensen je toestoppen verlies je je autonomie en uiteindelijk ook het respect van anderen.  Ik had het gevoel alsof voor al onze familie en Nederlandse vrienden ‘mislukt’ op mijn voorhoofd getatoeëerd stond.
Ik zag en voelde het aan hun reacties; we waren afgeschreven.
Ook voor ons was de limiet bereikt ik voelde me inderdaad niet geloofwaardig meer. We zaten op een zinkend schip, zoals mijn vader het ons misprijzend voor de voeten had gegooid.

In 2016 besloot ik dat het zo niet verder kon, alles wat we aan spullen hadden kunnen verkopen was verkocht, mijn nachtelijke paniekaanvallen werden heviger, zeker als er weer  een deurwaarder aan de deur was geweest. De bodem was bereikt,ik was het geploeter rondom geldproblemen zo ongelooflijk beu!  Ik moest het toegeven, alleen kwam ik er niet uit, alles wat ik probeerde om een stabiel inkomen te genereren liep op niets uit.

Ik kon het niet alleen, ik moest deze spiraal doorbreken en hulp gaan zoeken!  En die vond ik: er kwam een reddende engel op mijn pad…

Geëmigreerd en 15 jaar verder, waar sta ik nu? Tijd voor zelf-reflexie… (1)

 Vanochtend vond ik een mail in m’n mailbox die m’n aandacht trok.

De afzender was een vrouwelijke businesscoach die ik volg op Linkedin, ik vind haar een fijn mens, warm, hartelijk, spiritueel  en ook zakelijk en overtuigend!
Aan die eerste beschrijvingen kan ik mezelf wel spiegelen, maar bij  zakelijk en overtuigend wordt het beeld troebel, daaraan ontbreekt het mij al een behoorlijke tijd, vind ikzelf.
De titel van de mail was :  Je kunt de ander niet verder brengen dan je zelf bent.
Die zin triggerde me. Eigenlijk verwoordde zij hiermee het antwoord op de kern van mijn zoektocht.

Een zoektocht, via een zelfgekozen pad, dat een dwaalspoor leek te zijn en nu al zo’n 15 jaar duurt.  
Toen ik eraan begon was ik vol enthousiasme en wilde ik andere mensen graag meenemen op mijn pad,  een gids zijn, gebruikmakend  van mijn Tarotkaarten en de prachtige natuur. Maar al vrij snel raakte ik zelf de weg kwijt.
Inmiddels ben ik vele ervaringen  en inzichten verder en sta ik op het punt om weer bij “af” te beginnen…  Terug  bij de start  van het pad dat ik ingeslagen was…  Ik heb mijn opleiding tot Hypnotherapeut bijna afgerond, ik kan een eigen praktijk beginnen, of nog spannender: een centrum voor levenskunst.
Ik woon nog steeds in die prachtige natuur, Henk is inmiddels met pensioen, dus nu is het echt de tijd om aan “mijn deel” te beginnen, vol passie en levenslust, net zoals ik van plan was toen we naar Frankrijk verhuisden, ik raakte de weg kwijt, maar daardoor is mijn landkaart nu wel behoorlijk uitgebreid…

En toch merk ik dat ik het starten nog steeds voor me uitschuif… diep van binnen aarzel ik nog.
“ Wat houdt me dan tegen?” is een vraag die me heel erg bezighoudt de laatste weken, vandaar dat die mail me triggerde. Tijd voor zelf-reflexie en misschien het allerbelangrijkste: het afsluiten van een periode!
De periode die eigenlijk begon na het laatste hoofdstuk van mijn tweede boek.  

Toen Henk en ik naar Frankrijk verhuisden was ons doel om een centrum voor muziek én levenskunst te beginnen.
Henk de muziek, ik de levenskunst. We begonnen met de muziek en als dat op de rails was zou ik aan mijn deel beginnen.
Ik was tot dan toe altijd al bezig geweest met me te verdiepen in spiritualiteit, de mens en het leven. Maatschappelijk werk gestudeerd, me bezig gehouden met natuurgeneeswijzen, massage, astrologie en de Tarotkaarten natuurlijk. Voor ik Henk ontmoette was ik alleenstaande moeder, had aan mezelf gewerkt en veel geleerd door middel van Gestallt-therapie en door alles wat ik tot dan toe had meegemaakt in mijn leven. 

Ik zag problemen dan ook voornamelijk als mogelijkheden tot groei en wijsheid. Aanpakken en lef hebben daar ging het om! Vooral niet blijven hangen in je problemen!
In mijn werk als waarzegster ging het door mijn positieve instelling dan ook hartstikke goed. Ik had veel succes. Toen ik Henk ontmoette was voor mij m’n levensvervulling compleet,  ik liep tegen de veertig en was vol zelfvertrouwen en vooral gelukkig. Dus toen we begonnen te dromen over Frankrijk dacht ik meteen aan de mogelijkheid om mijn geluk en inzichten te delen met anderen.

We begonnen met de muziek omdat Henk al zoveel ervaring had in workshops geven dus hij zou direct aan de slag kunnen. We hadden een oud hotel opgeknapt en er een zeer sfeervolle  Résidence d’artistes, met café  van gemaakt. Vrienden en familie waren blij voor ons en zagen misschien wel wat hobbels op de weg, maar door ons enthousiasme zagen ze onze plannen toch wel zitten. Nou voor ons was het duidelijk : dit kon niet anders dan een succes worden !
Menselijk en creatief gezien was het dat ook. We hebben zoveel mooie en ontroerende ontmoetingen gehad en veel vrienden gemaakt! Genoten van alle muziek en blije mensen.
Ook in de omgeving werden we goed ontvangen. Het office du tourisme maakte een video over ons om ons gebied cultureel  te promoten.  We verschenen regelmatig in een artikel in de krant en kregen zelfs een ‘eigen kopje’  op de activiteiten pagina van de regio. 

Er was alleen één grote ‘maar’….. we konden er niet van leven, sterker nog we bouwden alleen maar schulden op. Dat lag voor een groot deel buiten ons, het was bankencrisis, de mensen hadden geen geld, we zaten verstopt à la campagne, ver van de stad, ver van Nederland. Maar ook wij hadden ons aandeel in onze crisis: we waren meer idealistisch dan commercieel vaardig. We zaten door overmoedige inschatting van onze toekomstige inkomsten in het zwaarste sociale lastenregime waardoor we meer moesten betalen dan dat we verdienden.  
De geldzorgen werden op den duur te groot, we sliepen steeds slechter, we ploeterden, we stortten in en krabbelden weer op, soms stroomden de tranen.
Met name van teleurstelling! We hadden zo’n mooie plek gecreëerd en we deden zo ons best.

Henk had met het café nog zijn eigen speeltuin, een podium dat altijd speelklaar stond, hij vond het heerlijk om daar te zijn. Maar ik kreeg steeds grotere weerzin om er heen gaan. Ik werd niet meer blij van de mensen die zeiden dat ze ons café en de muziek zo fijn vonden.  Innerlijk  werd ik alleen maar steeds bozer op de klanten die niets verteerden, die de hele middag zaten op één biertje. Ik was zo teleurgesteld! Iedereen vond het leuk bij ons, mensen genoten van de muziek, maar geld uitgeven ho maar! Ik vatte het ook te persoonlijk op.  “Die mensen weten toch dat wij hiervan moeten leven! Als ze het hier zo leuk vinden waarom verteren ze dan niet wat meer!” klaagde ik hartgrondig tegen Henk.

Op een dag zei Henk: “Lies, jij zou toch jouw centrum beginnen? Ga daar dan mee aan de slag!”
“Hoe kan ik dat nou nog doen?  Ik geloof er niet meer in!” riep ik stampvoetend uit terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.
Ik was wanhopig, verdrietig en boos. ik voelde me bekocht door het leven! Alles had erop gewezen dat we er goed aan hadden gedaan om deze stap te zetten en op het moment dat we onze deuren hadden geopend begon de tegenslag in te treden. Mijn hele spirituele positieve visie op het leven lag aan diggelen.
En dat was nog maar het begin…. Het zou nog erger worden, want ook mijn zelfvertrouwen zou het nog zwaar te verduren krijgen ….

Zomaar een repetitiedag... een jaar geleden.

  “Kwart over elf, ” zegt Henk goedgemutst terwijl hij opstaat om twee extra stoelen uit de schuur te pakken, “ga er maar vanuit dat ze er zo zijn Lies.”

“Hum, ik weet het!” antwoord ik sloom, “shit, de tijd gaat veel te snel, ik zit hier net zo lekker!”
Het is zaterdagochtend, winter en best koud, maar wij zitten heerlijk buiten, beschut in onze toekomstige buitenkeuken, lekker koffie te drinken en van het zonnetje te genieten.  
“Waarom moet je toch altijd zo vroeg afspreken?” vraag ik wrevelig naar de bekende weg. 
“Nou je hebt geluk Lies, ik heb het nog een uur gerekt, Philippe wilde eigenlijk al om half elf komen.”

Henk is door Philippe gevraagd voor een optreden morgen in Clermont-Ferrand. Het is een routine klusje, spelen als jazztrio tijdens een apéro, gewoon twee uurtjes jazz standards spelen in de kroeg. Normaal gesproken is hij hier niet zo happig meer op, maar het is dit keer samen met Philippe en Jean-Marc, twee zeer sympathieke Franse muzikantvrienden waarmee hij hier in Frankrijk zo’n elf jaar geleden, voor het eerst speelde.

Net als Henk zitten deze muzikanten al minstens 40 jaar ‘in de muziek’ en zijn dus door de wol geverfd. Voor zo’n apéro draaien ze hun hand niet om, maar Philippe, de gitarist,  stelde toch voor om er nog een repetitie aan te wijden.
Henk die niet graag van huis weg wil, had toegestemd onder voorwaarde dat het bij ons thuis zou plaatsvinden en Jean-Marc, de drummer wilde, als echte Auvergnaat, alleen maar komen als er eerst gegeten werd.
En dat eten doen de Fransen à midi, om twaalf uur ‘s ochtends. En zo wordt een simpele repetitie dus een repetitiedag.  
“Weet je Henk, helemaal leuk dat die mannen komen, maar dat vroege ge-eet, pff, ik kan er niet aan wennen!”
“Tja, ik snap er ook niets van,” zegt Henk schouderophalend, “het lijkt er soms wel op dat die mannen nooit thuis willen zijn, ze waren er duidelijk op uit om er een ‘dagje’ van te maken!”

Op het veldje voor ons huis stopt een auto. “Daar heb je ze!” roept Henk en springt op om de deur open te gaan doen.
Even later stappen ze grijnzend via het huis en de cave de buitenkeuken in en volgt de  gebruikelijke begroeting van hartelijke schouderklopjes en bijbehorende bises.
“Une petite bière, mes amis?” vraagt Henk terwijl hij ze ‘en passant’ het biertje al in de hand drukt.
Het gezicht van mon mari spreekt boekdelen; hij heeft zin in een feestje!
En zo ook zijn copanen, dus zitten we gezellig rond het middaguur in het zonnetje aan de apéro, want er bestaat hier in Frankrijk natuurlijk geen maaltijd zonder het voorafgaand aperitief.

Ik loop even naar binnen om de maaltijd die we gisteren al hebben voorbereid in de oven te zetten. Ik kijk op de klok, kwart over twaalf, mooi over een half uurtje kunnen we eten.
Bij terugkomst aan tafel blijkt dat Henk een nieuw biertje heeft bijgezet. “Dit zijn de betere repetities,” zegt Jean-Marc genietend met een ondeugend lachje.”  

Na het eten verdwijnen de mannen naar Henk’s muziekkamer en ik duik zoals gewoonlijk in mijn werkkamer achter de computer.
Onze kamers zitten op dezelfde etage dus ik hoor ze bezig, de versterkers gaan aan, de instrumenten worden gestemd, en tussendoor hoor ik ze ook steeds lachen. Maar na een kwartiertje komen dan toch de zwoele jazzklanken mijn kamer binnendwarrelen.
Ondanks dat ik dat eten altijd wel een gedoe vind, geniet ik toch ook heel erg van zoveel gezelligheid en muziek in huis.

Omdat ik opga in het verhaal dat ik aan het schrijven ben raakt het geluid uit de muziekkamer wat op de achtergrond. Zo gaat het eigenlijk altijd, ik hoor ze wel maar echt last heb ik er niet van.
Maar na een uurtje realiseer ik me dat het nu wel heel erg hard klinkt. Ik probeer nog verder te werken maar ik kan me echt niet meer concentreren door het geluid.
Wacht even, “Dit is geen jazz meer” zeg ik tegen mezelf terwijl ik opsta om poolshoogte te gaan nemen.
Voor de deur is het geluid al niveau ‘slecht voor je oren’, maar binnen is het echt een  oorverdovende herrie.  
“Stone Free” hoor ik boven de muziek uit galmen. Philippe die ik tot dan toe alleen maar zwoele deuntjes als ‘The girl from Ypanema’ had horen zingen heeft zich als ware Jimmy Hendrix ontpopt. Jean-Marc slaat haast door z’n vellen heen, met een brede grijns zit ie er heerlijk op los te trommelen. De contrabas staat verloren in de hoek want Henk is overgestapt op de basgitaar.

“Wow, super” roep ik lachend als het liedje klaar is.
 “Hé Lies, moet je horen, we zijn met Jimmy Hendrix bezig, ga even zitten,” zegt Henk enthousiast. Alsof ik dat nog niet gehoord had.
Ik pak een kruk en ga zitten. De mannen zetten het nummer wederom in met ook weer dezelfde spirit.
Philippe zingt maar Henk en Jean-Marc slingeren de koortjes luidkeels mee de ruimte is… “Stone free”…

Muzikanten zijn toch echt een slag apart, hoe oud ze ook zijn, het blijven jongetjes, “gamins”, zoals de Fransen zeggen.
Ik luister nog drie liedjes en dan vind ik het wel best, de gamins zeggen dat ze ook stoppen maar zetten nog een laatste nummer in, ze kunnen er geen genoeg van krijgen!
“Hoe kwamen jullie daar nou bij?” vraag ik nieuwsgierig als de mannen weg zijn.
“Nou eigenlijk per toeval, Philippe speelde een rifje, gewoon even om te stemmen, maar omdat ik alles van Jimmi Hendrix uit m’n hoofd ken, viel ik in en toen bleek Jean-Marc het ook te kennen. We kwamen erachter dat we alle drie Hendrix gek zijn.” Zegt Henk met een lach.
“Ja dat is niet zo gek gezien jullie leeftijd” antwoord ik bijdehand.
“We hebben afgesproken om er een project van te maken, kunnen we het lekker van de zomer spelen in de tuin.” Vervolgt Henk enthousiast…..

 

En hier stopte mijn verhaaltje vorig jaar. Ik heb het nooit gepost op m’n blog omdat ik op dat moment toch dacht dat het eigenlijk niet zo speciaal was...
Gewoon een dag uit ons leven, vol van muziek, gezelligheid en vriendschap.
Maar toevallig kwam ik het vandaag weer tegen en nu komt zo’n onbezorgde luchtige repetitiedag toch in een heel ander licht te staan.
Vrij kort daarna was het voor de mannen afgelopen met optreden, Corona kwam om de hoek, we zaten ineens allemaal op ons eiland thuis.
Gelukkig konden onze tuinconcerten in de zomer toch doorgaan vanwege de zomerpauze in de lockdown.
De mannen hebben heerlijk gespeeld, maar de concerten waren toch anders als anders. Er waren minder mensen aanwezig, behoorlijk wat trouwe bezoekers bleven weg uit angst om besmet te worden, zelfs bij ons in de tuin, midden in de vrije natuur.

Sinds de zomer hebben we ze niet meer gezien, onze muzikantenvrienden. Henk houdt zich goed, hij wil er niet over klagen, maar hij mist het spelen met zijn vrienden enorm. En zeker ook de gezellige repetitiedagen!
De lockdown is hier in Frankrijk, afgezien van de avondklok om 18 uur, toch minder streng geworden, of althans zo voelt het voor ons à la campagne.
En hoewel er dus nog steeds geen optredens zijn, en dus ook geen aanleiding voor een repetitie hebben de mannen afgesproken om toch weer van tijd tot tijd lekker hier bij ons te komen spelen…

Henk is met pensioen, voor het geld hoeft hij het niet meer te doen, we wonen afgelegen dus wij kunnen nog een beetje onze eigen wereld scheppen, maar mijn hart gaat uit naar alle jonge muzikanten, vol enthousiasme en talent, waarvan hun hele bestaan en vooralsnog hun toekomstperspectief afgepakt is…Muzikant zijn is naast een beroep, vooral een "passie"!!
En die moeten ze kunnen delen... met elkaar terwijl ze muziek maken, maar ook met het publiek die er van kan genieten. 

Pech met alles erop en eraan

Het is topdrukte op de alarmcentrale.
Eind juli, de vakantieperiode is in volle gang. Duizenden Nederlandse toeristen die met hun auto met of zonder caravan, camper of mooie oldtimer de Franse wegen bevolken, op zoek naar alle geneugten die ‘La douce France’ hen te bieden heeft. Rust, mooie natuur, zon , bergen, meertjes, terrasje, wijntje, kaasje, vrijheid kortom vakantie,  genieten dus.
En dan slaat het noodlot toe: pech onderweg!
Soms maar op enkele uurtjes afstand van de eindbestemming, dat is schrikken! wat nu?

Maar gelukkig zijn wij er, de alom vertrouwde en gerespecteerde ANWB om hen bij te staan en hen zo goed en snel mogelijk weer op weg te helpen.
En dat is ook zeker onze intentie! Ik werk nu 2,5 maand op de alarmcentrale en word omringd door leuke, lieve gemotiveerde collega’s.  Jonge studenten die vol energie zitten en alles uit deze tijdelijke zomerbaan en verblijf in Lyon proberen te halen. Een oudere garde die het wat rustiger aan doet. Hoe dan ook, we doen allemaal ons best om de toeristen te helpen en  zo goed mogelijk te begeleiden.   

En helpen doen we! Maar deze hulpverlening in Frankrijk gaat anders en is niet zo eenvoudig  als het lijkt in ons snelle efficiënte kleine kikkerlandje. Frankrijk is groot, afstanden zijn langer dus alles duurt ook langer. We werken met Franse sleepdiensten en garages, de regels in Frankrijk zijn anders, er mag niet langs de weg gerepareerd worden.
Als wij een klant beloven dat we iemand sturen dan komt er een Franse garagehouder  die met zijn sleepwagen de auto, eventueel met caravan, op komt halen om mee te nemen naar zijn garage voor een diagnose en reparatie.

Sommige toeristen laten de hulp aan ons over,  leggen zich bij de situatie neer, hebben een houding van ‘het is niet anders’ , passen zich aan.
Maar anderen hebben een meer eisend karakter,  wat op het ogenblik nog eens aangewakkerd wordt door  de hittegolf die in europa huishoudt.
Zij hebben naar deze vakantie toegeleefd, sterker nog ze hebben het verdiend! Dit euvel is niet in de planning opgenomen dus het is dan ook noodzakelijk dat er wel nu, ter plekke hulp komt! Daarvoor zijn ze verzekerd!

Dus tegen de tijd dat de hulpdienst is aangekomen, wat soms enkele uurtjes kan duren, waardoor de zenuwen van de met name eisende groep al aardig getergd zijn, komt de shock: “De man spreekt Frans!”  Verontwaardiging alom, “zelfs in het Engels konden we niet met hem communiceren!”
Ongelooflijk, ook voor mij! Zeker als ik mezelf geduldig hoor uitleggen aan deze persoon dat hij in Frankrijk is en dat men hier nu eenmaal Frans spreekt.  

Dit is een tragikomisch voorbeeld, want deze mensen zijn vaak volledig uit het lood geslagen, in paniek, geërgerd, bang en boos. Hoe moet het nu? Komt er dan geen wegenwacht? Gewoon zo’n snelwegcowboy die alles oplost?
Werken op de alarmcentrale, het is een belevenis. Net als deze mensen had ook ik een geromantiseerd beeld over deze job; mensen helpen die pech hebben, mooi toch?
Klant blij, jij blij!

Maar deze dienstverlening zit gecompliceerder in elkaar. Een wereld die ik, 130 km verderop in de Auvergne, à la campagne nooit heb opgemerkt, en zelfs niet had vermoed…
Ook ik ben uit mijn comfortzone geslingerd. Werken op kantoor, de hele dag zitten maar innerlijk draait alles op volle toeren. Er komt een lawine PECH over je heen, met alles erop en eraan.

In mijn hoofd zie ik het als een enorme mierenhoop. Een enorme drukte, auto’s op sleepwagens, auto’s in garages, auto’s langs de kant van de weg, voorbijrazende auto’s, mensen die wachten en wachten en wachten, mensen die meerijden, mensen die schreeuwen, mensen die huilen, mensen die klagen, mensen om echt medelijden mee te hebben, mensen die lachen, mensen die mopperen, veel gebaren, veel onrust, er is een enorme bedrijvigheid, want wat zijn er ongelooflijk veel mensen die met pech stranden…
Tussendoor tringelt steeds de telefoon en hoor ik mijn eigen stem: “Goedemorgen Anwb alarmcentrale, met Liesbeth….. “