Een bos hout voor de deur

Het zal je maar gebeuren, sta je op de vooravond van je grote doorbraak als schrijfster en dan storten ze ineens 21 kuub hout voor je deur.
Nou ja vooravond? Nog een kleine week zo’n beetje, dan komt mijn boek echt uit. 
Maar ondanks dat ik me volledig in deze euforie wil storten, zijn er ook andere zaken waar ik net deze week aandacht aan moet schenken.
Sinds we in Frankrijk wonen is hout een jaarlijks terugkerend ongemak, zeg maar probleem, dat aan belangrijkheid toeneemt naarmate de zomerse dagen korter worden en dat opgelost zou moeten zijn voordat de kortste dag van het jaar is aangebroken.
Hout is bewerkelijk en geeft veel gedoe, tenminste voor mensen als wij, zonder overvolle portemonnee.
Tja, waarom kiezen we er dan voor, als het elk jaar weer een probleem oplevert? zou je denken.
Het is een haat-liefde verhouding, dat is duidelijk.
Want wat is er mooier dan stoken en koken op hout? “Geweldig,  er is toch geen betere warmte als deze,” zeggen we tevreden tegen elkaar, terwijl we ons behaaglijk voor de kachel nestelen.
En dan hebben we het nog niet over de heerlijke geuren die een open haart of houtkachel door je huis verspreiden.

Henk blijft een vrolijke kok bij de gratie van het hout. Onvermoeibaar staat hij elke winteravond in de keuken te kokerellen en pannen van de ene kant van het fornuis naar de andere kant te schuiven, terwijl ik gezellig bij hem aan de andere kant van de keukenbar aan een wijntje zit te nippen.
“Oh, dit ontspant me toch zo, dat koken op hout,” zegt hij zo vaak.
“Ja, fijn hè Henk,” zeg ik sluw, “wat is dat een goede keuze geweest dat wij op een houtfornuis zijn overgegaan!”
Ondanks dat het me al wel extra kilo’s heeft opgeleverd, want tja het koken op hout gaat nu eenmaal langzamer dan op gas, wat mij weer aanleiding geeft tot snaaien van een kaasplankje, ben ik er toch echt bij gebaat dat mijn man een blije kok blijft.
’s Zomers als de buitenkeuken met gasfornuis in gebruik is, beginnen er regelmatig enige geïrriteerde woorden te vallen over mijn totale ‘niet over eten koken nadenken’ mentaliteit. Meestal als er weer eens iets aangebrand is, vergeet Henk dat koken zijn hobby is en vindt hij het ineens een taak voor ons allebei.
Nou en mijn hobby is het zeker niet!   
Dus eigenlijk kun je zeggen dat ons huishoudelijk geluk in grote mate bepaald wordt door hout.
En daar ligt nu 21 kuub van voor de deur aan de andere kant van de weg. Heel fijn.

Afgelopen maandag belde de fabriek dat ze konden komen storten en aangezien we volledig zonder hout zitten en het sneller winter is dan we zouden willen, stemden we in.
De houtfabriek is de nieuwe vondst van dit jaar waar we ontzettend blij mee zijn. Zij verkopen afvalhout voor de helft van de prijs van gewoon stookhout.
Nu zitten er, behalve de enorme financiële voordelen, ook wat haken en ogen aan dit koopje.
Het is afwachten wanneer je aan de beurt bent en wat je zal krijgen, in welke lengte en dikte het hout is afgezaagd.
Maar het meest bewerkelijke is dat het alleen maar in grote hoeveelheden aangeleverd wordt, namelijk een vrachtwagenlading. En deze vrachtwagen kan niet op ons privéterrein komen, dus werd de hele hoop op dinsdag, in één klap op het terrein voor ons huis gestort.
En daar zit een probleem, het ligt daar niet veilig. Ook in deze vreedzame Auvergne bevinden zich mensen die het mijn en het dijn niet altijd van elkaar kunnen scheiden en sinds de crisis al helemaal niet meer. Dus moet alles verplaatst worden naar onze tuin en hiervoor hebben wij alleen onze eigen mankracht en twee kruiwagens tot onze beschikking. Dus niks geen schrijvers allures voor mij maar gewoon sjouwen.

Op dit moment hebben we er zo’n zes kuub tussenuit gesleept de afgelopen dagen, in de volle zon met een temperatuur van 35 graden gaat dat zo snel niet. Terwijl  we zaterdag en vandaag weer niets konden doen omdat het ineens stortregende. De tijd dringt.
Het is een enorme klus want het hout is namelijk verdeeld in twee categorieën: 1, dat wat gekliefd moet worden voordat het in het hok kan, wat zéér veel werk is, en 2, kleine latjes van dertig bij tien centimeter, waardoor je blijft bukken en ook eindeloos blijft stapelen.
Nu loopt het normaal gesproken allemaal niet zo’n vaart, want ons huis staat nog geen tien meter van deze houtberg af, dus als er nachtelijke bezoekers zijn gaan onze honden wel tekeer.
Maar dan moet je wel thuis zijn natuurlijk.

En dat zijn we dus niet, want over drie dagen gaan we voor de boekpresentatie een week naar Nederland.
Zodoende zijn we al dagen aan het buffelen en zal dat de komende dagen nog wel even door moeten gaan. Helaas heeft Henk ook nog een hele repetitiedag voordat we vertrekken over drie dagen.
En 21 kuub is haast onoverzichtelijk veel!  Eén kruiwagenlading lijkt geen enkel verschil te maken.
Inmiddels heb ik overal spierpijn, m’n rug, m’n billen, m’n benen, ja zelfs m’n handen en voeten doen zeer. ’s Avonds duik ik uitgeput mijn bed in en val in slaap. Maar gelijktijdig draait ook mijn hoofd, na enige uren slaap weer op volle toeren vanwege alle spanning rondom de boekpresentatie. Dus rond drie uur ’s nachts lig ik weer klaarwakker na te denken over hoe ik het allemaal aan ga pakken.

Juist nu ik een persoonlijk creatieve mijlpaal beleef zou ik me eigenlijk rustig willen voorbereiden op mijn nieuwe rol als schrijfster en de presentatie van mijn boek.  Nadenken over wie ik moet benaderen, wat ik wil zeggen in de speech, alvast bedenken wat ik in het boek ga schrijven tijdens de signeersessie, nog wat extra oefenen in voorlezen en schoonschrijven. Kortom, mezelf in een ontspannen mood brengen.
Het zit er niet in.
Zoals alles in mijn leven zal ook dit weer spontaan moeten gaan verlopen.
Laat ik er maar op vertrouwen dat ik ter plekke wel de juiste woorden en houding zal vinden om mezelf te profileren!
Fijne bijkomstigheid van al die zware lichamelijke arbeid is wel, dat ik er aankomende zaterdag natuurlijk helemaal fantastisch strak uit ga zien, een sportschool is hier echt overbodig.
Zo heeft ieder nadeel, inderdaad, toch weer zijn voordeel! 
                                    ________________________________________________


In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:
Ben je geïnteresseerd?  Via deze linken kun je het bestellen:
  Bol.com   boek € 16,95
  Ebook     ebook: €4,99

 

uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten. 

Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…

Deel twee komt uit in september/ oktober 2014